We zetten onze klimspullen achter in de VW camper, zeiden ciao tegen het Gardameer, het grootste meer van Italië, en vertrokken richting het zuiden in de hoop op een mountainbike paradijs in Finale Ligure. Finale ligt in het noordwesten van Italië aan de Middellandse Zee, vlakbij de grens met Frankrijk. Volgens een aantal vrienden die gek zijn van fietsen, was dat dé plek was om te rijden.
We gingen die avond naar de fietsenwinkel, reserveerden een paar huurfietsen en een shuttle voor de volgende ochtend. We genoten van Italiaanse wijn, bier, pizza, pasta en gelato en vonden dat we genoeg koolhydraten hadden verzameld. Daarna gingen we naar bed.
Toen we uit ons busje kropen en wat lokale koffie maakten met onzeClassic Perfect-Brew koffiefilter waren we het erover eens dat de koffie de lekkerste geur was in het kleine busje, dat rook naar outdoor activiteiten. Als echte toeristen kwamen we opgewonden aan bij de winkel, vol verwachting over wat de dag zou brengen. Met een paar mooie Santa Cruz-fietsen als bagage, stapten we rond 9:30 uur in de shuttlebus. De voorste stoelen waren natuurlijk voor ons, want we wilden alles zien.
Duizend meter hoger was het winderig. De chauffeurs toeterden voortdurend als ze de hoek om gingen, om frontale botsingen op de zeer smalle wegen te voorkomen. Misschien was de voorstoel toch niet zo'n goede keuze.
Ongeveer halverwege trapte onze chauffeur op zijn rem, pakte een plastic zak van zijn voeten en riep "Volpe!". Hij rende de weg op, raapte een dode vos op en stopte hem in een zak. Glimlachend stopte hij de vos in de zak achterin het busje. Door de taalbarrière en waarschijnlijk een stukje mazzel, zijn we er nooit achter gekomen waarom een dode vos als passagier met ons meereisde. Sommige dingen kun je maar beter niet weten.
De shuttle zette ons af bij Base Nato en we waren klaar om te gaan fietsen. Het vuil schoot uit de groeven van onze banden en insecten vlogen tussen onze tanden. Ondertussen reden wij de klassiekers. Het fietsen was snel, vloeiend, technisch en alles daartussenin. Het was meer dan geweldig. De zon scheen op de Middellandse Zee en de bomen beschermden ons tijdens de steile klimmen terug.
Na zeven uur foutloos rijden, eindigden we onderaan een trail genaamd Rollercoaster. Een groep eindigde vlak achter ons. Perfect, we konden wel wat advies gebruiken over de beste route naar beneden.
"Hoi, is er een weg naar beneden met een goed uitzicht op de oceaan?" We vroegen het de gids.
Na een paar niet zo optimale opties besloot hij met een glimlach dat hij met ons meeging. Maar er was een grote maar: hij kende een pad, maar had het nog nooit bereden. Misschien was het een soort van deze kant op, misschien was het een hele uitdaging, misschien kwam het allemaal wel goed. Nadat hij zijn groep een disclaimer had gegeven, besloot een kwart om terug te keren via de weg waar ze vandaan kwamen. De rest besloot dat 'misschien' goed genoeg was.
De groep vertrok en maakte onderweg al kletsend kennis met elkaar. Hier links? Nee. Terug. Over deze heuvel! Oh, we hebben een rondje gemaakt. De groep werd moe en naderde de top van een heuvel waar een klassieke Italiaanse kerk stond.
En naast een Italiaanse kerk, zit altijd een café. Het zoete gebak en de warme espresso gaven ons nieuwe kracht. Ik vroeg de jongen achter de toonbank of hij het ongrijpbare pad genaamd Caprazoppa kende, wat 'de vermoeide geit' betekent. Hij keek ons aan alsof we een stel domme toeristen waren.
"Volg de stippen," zei de jongen terwijl hij naar drie roodgeverfde stippen op de rotsen langs een pad wees.
Onze nieuwe gids begon het pad te volgen en besloot dat deze jongen niet te vertrouwen was. Hij was geen fietser, dus het was waarschijnlijk een wandelpad. We namen onze laatste verkeerde afslag voordat de groep besloot om gewoon de rode stippen naar beneden te volgen, omdat het donker begon te worden. We hebben die jongen flink onderschat! Het was inderdaad het pad van 'de vermoeide geit'. En het was niet zomaar een pad, maar een oud Romeins wandelpad met technische hellingen, gladde rotsen en duizelingwekkende bochten, waardoor we de rest van de weg schreeuwend en lachend aflegden.
We fietsten op een weg die duizenden jaar oud was. Het was geschiedenis en adrenaline verpakt in een ongelooflijke singletrack. Het mystieke pad spuugde ons uit op een weg vlakbij de fietsenwinkel. Ideaal.
Tien uur fietsen later en helemaal uitgeput hobbelden we terug naar onze prachtige kampeerplek, de parkeerplaats van de fietsenwinkel. Gelukkig voor ons is alles in Italië mooi, want we stonden geparkeerd langs een oude stenen muur met op de achtergrond een kasteel in de heuvels. We hadden precies genoeg voorraad voor een feestje voor twee. We schonken koud Italiaans bier in onze Adventure Stacking bierglazen en nipten van de zoete, verfrissende limoncello uit onze Classic Stanley heupfles.
Die nacht sliepen we heerlijk, nadat we onze ogen sloten bij het denkbeeldige geluid van de banden op perfecte aarde, wetende dat we het morgen allemaal weer mochten doen.
Geschreven door Sarah Kuipers
OVER TYLER MORTON
Terug naar blog OUTDOOR SOCIAL
