Outdoor Social

We zetten onze klimspullen achter in de VW camper, zeiden ciao tegen het Gardameer, het grootste meer van Italië, en vertrokken richting het zuiden in de hoop op een mountainbike paradijs in Finale Ligure. Finale ligt in het noordwesten van Italië aan de Middellandse Zee, vlakbij de grens met Frankrijk. Volgens een aantal vrienden die gek zijn van fietsen, was dat dé plek was om te rijden. We gingen die avond naar de fietsenwinkel, reserveerden een paar huurfietsen en een shuttle voor de volgende ochtend. We genoten van Italiaanse wijn, bier, pizza, pasta en gelato en vonden dat we genoeg koolhydraten hadden verzameld. Daarna gingen we naar bed. Toen we uit ons busje kropen en wat lokale koffie maakten met onzeClassic Perfect-Brew koffiefilter waren we het erover eens dat de koffie de lekkerste geur was in het kleine busje, dat rook naar outdoor activiteiten. Als echte toeristen kwamen we opgewonden aan bij de winkel, vol verwachting over wat de dag zou brengen. Met een paar mooie Santa Cruz-fietsen als bagage, stapten we rond 9:30 uur in de shuttlebus. De voorste stoelen waren natuurlijk voor ons, want we wilden alles zien. Duizend meter hoger was het winderig. De chauffeurs toeterden voortdurend als ze de hoek om gingen, om frontale botsingen op de zeer smalle wegen te voorkomen. Misschien was de voorstoel toch niet zo'n goede keuze. Ongeveer halverwege trapte onze chauffeur op zijn rem, pakte een plastic zak van zijn voeten en riep "Volpe!". Hij rende de weg op, raapte een dode vos op en stopte hem in een zak. Glimlachend stopte hij de vos in de zak achterin het busje. Door de taalbarrière en waarschijnlijk een stukje mazzel, zijn we er nooit achter gekomen waarom een dode vos als passagier met ons meereisde. Sommige dingen kun je maar beter niet weten. De shuttle zette ons af bij Base Nato en we waren klaar om te gaan fietsen. Het vuil schoot uit de groeven van onze banden en insecten vlogen tussen onze tanden. Ondertussen reden wij de klassiekers. Het fietsen was snel, vloeiend, technisch en alles daartussenin. Het was meer dan geweldig. De zon scheen op de Middellandse Zee en de bomen beschermden ons tijdens de steile klimmen terug. Na zeven uur foutloos rijden, eindigden we onderaan een trail genaamd Rollercoaster. Een groep eindigde vlak achter ons. Perfect, we konden wel wat advies gebruiken over de beste route naar beneden. "Hoi, is er een weg naar beneden met een goed uitzicht op de oceaan?" We vroegen het de gids. Na een paar niet zo optimale opties besloot hij met een glimlach dat hij met ons meeging. Maar er was een grote maar: hij kende een pad, maar had het nog nooit bereden. Misschien was het een soort van deze kant op, misschien was het een hele uitdaging, misschien kwam het allemaal wel goed. Nadat hij zijn groep een disclaimer had gegeven, besloot een kwart om terug te keren via de weg waar ze vandaan kwamen. De rest besloot dat 'misschien' goed genoeg was. De groep vertrok en maakte onderweg al kletsend kennis met elkaar. Hier links? Nee. Terug. Over deze heuvel! Oh, we hebben een rondje gemaakt. De groep werd moe en naderde de top van een heuvel waar een klassieke Italiaanse kerk stond. En naast een Italiaanse kerk, zit altijd een café. Het zoete gebak en de warme espresso gaven ons nieuwe kracht. Ik vroeg de jongen achter de toonbank of hij het ongrijpbare pad genaamd Caprazoppa kende, wat 'de vermoeide geit' betekent. Hij keek ons aan alsof we een stel domme toeristen waren. "Volg de stippen," zei de jongen terwijl hij naar drie roodgeverfde stippen op de rotsen langs een pad wees. Onze nieuwe gids begon het pad te volgen en besloot dat deze jongen niet te vertrouwen was. Hij was geen fietser, dus het was waarschijnlijk een wandelpad. We namen onze laatste verkeerde afslag voordat de groep besloot om gewoon de rode stippen naar beneden te volgen, omdat het donker begon te worden. We hebben die jongen flink onderschat! Het was inderdaad het pad van 'de vermoeide geit'. En het was niet zomaar een pad, maar een oud Romeins wandelpad met technische hellingen, gladde rotsen en duizelingwekkende bochten, waardoor we de rest van de weg schreeuwend en lachend aflegden. We fietsten op een weg die duizenden jaar oud was. Het was geschiedenis en adrenaline verpakt in een ongelooflijke singletrack. Het mystieke pad spuugde ons uit op een weg vlakbij de fietsenwinkel. Ideaal. Tien uur fietsen later en helemaal uitgeput hobbelden we terug naar onze prachtige kampeerplek, de parkeerplaats van de fietsenwinkel. Gelukkig voor ons is alles in Italië mooi, want we stonden geparkeerd langs een oude stenen muur met op de achtergrond een kasteel in de heuvels. We hadden precies genoeg voorraad voor een feestje voor twee. We schonken koud Italiaans bier in onze Adventure Stacking bierglazen en nipten van de zoete, verfrissende limoncello uit onze Classic Stanley heupfles. Die nacht sliepen we heerlijk, nadat we onze ogen sloten bij het denkbeeldige geluid van de banden op perfecte aarde, wetende dat we het morgen allemaal weer mochten doen. Geschreven door Sarah Kuipers   OVER TYLER MORTON Een doorgewinterde snowboarder en merkambassadeur, die winterse avonturen beleeft met een truck die rijdt op afgewerkte plantaardige olie.

In 2016 ben ik gestopt met studeren. Ik verhuisde naar Atlanta, Georgia om me fulltime bezig te houden met fotografie en filmmaken. In juni van dat toch al hectische jaar werd voor de tweede keer kanker bij me geconstateerd. Ik werd onmiddellijk opgenomen in het ziekenhuis en onderging nog geen 24 uur na mijn diagnose een spoedoperatie, voor de tweede keer. Na de operatie ontdekten we dat ik een zeldzame vasculaire-lymfatische invasie had. Het komt erop neer dat de kankercellen zich aan mijn voormalige tumor hebben gehecht, in mijn bloedbaan zijn terechtgekomen en zich in mijn lymfeklieren hebben genesteld. Ze konden elk moment geactiveerd worden in mijn buikvlies, mijn longen en mijn hersenen. Rond die tijd vertelde een vriendin me dat ze naar de Matobo Hills in Zimbabwe zou gaan, om oude vrienden van haar te bezoeken die daar een ranch hadden. Chris en Norma, de mensen die de ranch runnen, zijn een ouder, onbaatzuchtig echtpaar dat met hun winst de arme gemeenschappen om hen heen ondersteunt. Toen wij er waren, leverden ze bijvoorbeeld honderden fietsen aan studenten die zo'n vijftien kilometer naar school moeten reizen, om de vele gevaren van de dagelijkse reis te beperken, zoals verkrachting en ontvoering. Mijn vrienden vertelden me dat deze plek een soort rustoord was. "Ga gewoon mee en je zult het zelf zien. Je komt daar tot rust en dat heb je al een tijd nodig. Ga daarna terug, zodat je uitgerust aan de rest van je chemotherapie kunt beginnen." Mijn eerste dag van de chemotherapie was gepland tijdens de eerste eventuele week in Zimbabwe. Ik besloot twee dagen voor vertrek dat ik naar Zimbabwe ging. Mijn artsen en mijn familie waren behoorlijk boos over de beslissing. Ik heb de laatste 1.500 dollar van mijn spaarrekening overgemaakt voor het vliegticket. Ik zou bij thuiskomst geen geld meer hebben. Maar ik WIST in mijn hart dat ik dit nodig had. Ik had de rust nodig. Ik wist dat ik op het punt stond weer een nare weg in te slaan van nachtmerries, wekenlang overgeven en ijlen. Ik had deze rust nodig. Ik had deze voorbereiding nodig. Ik ontdekte dat twee van de jongens waarmee ik reisde, die ik nooit had ontmoet, toevallig ervaren klimmers waren. De eerste middag die we doorbrachten op de ranch in de Matobo Hills, vroegen ze me of ik met hen wilde gaan klimmen. Tegen het einde van mijn middelbareschooltijd en tijdens mijn studie was ik verslingerd geraakt aan kajakken, hiken en kamperen. Klimmen was iets wat ik altijd al wilde doen en altijd al wilde fotograferen. Ik kende geen klimmers en dacht altijd dat je in het westen van de Verenigde Staten moest wonen om er een te zijn. Ik was heel blij dat ik eindelijk de kans kreeg om te klimmen. Terwijl ik me vasthield aan de achterkant van een kleine rode truck reden we over de Savannahweg naar een reusachtig plateau van prachtig grijs graniet. De eerste route die ze me aanboden was een gigantische schoorsteen met een top-rope. Mijn God wat was ik bang, toen ik zo'n zes meter boven de grond aan een touw hing. Ik was zo bang om te vallen, dat ik de achterkant van mijn hoofd tot bloedens toe tegen de schoorsteen schuurde terwijl ik vloekte en tierde. Daarna durfde ik voor het eerst van mijn leven het touw in mijn handen te nemen. Ik kwam naar beneden en ze verleidden me om nog een route te doen, iets supermakkelijks. Ik zal nooit vergeten hoe ze me aanmoedigden terwijl ik me een weg omhoog vocht. Ze riepen, "Yeah, Kenny! Kom op!" Luid, puur en eerlijk. De volgende avond gingen we met de truck terug naar een ander deel van het park, naar een werkelijk unieke sportroute langs een ravijn. Op deze route zette Landon, een mijn nieuwe vrienden, me voor het eerst van mijn leven in de ankers, zodat ik de klimmers van bovenaf kon fotograferen. Ik hoorde het geluid van snelle bewegingen over het graniet en touw dat heen en weer gleed en zag de zon ondergaan aan de horizon. Hierboven was geen ruimte voor werkstress. Er was geen ruimte om te twijfelen over mijn beslissingen of mijn toekomst als kunstenaar. Er was geen ruimte voor kanker, er was alleen het hier en nu. Voor het eerst in lange tijd was mijn hoofd maar op één plaats. Ik was aanwezig. Ik was zo bang en opgewonden dat ik om mezelf moest lachen. En ik was bevangen door de adembenemende schoonheid van de zon die onderging over het groen en het bruin van de heuvels, die gloeiden in het laatste licht van de dag. Toen ik tijdens de terugreis achterin de truck zat, hield ik me vast aan het rek boven me, zelfs toen we over de gebaande paden reden. Het landschap was aan alle kanten wijds. Ik zal nooit het gevoel vergeten hoe ik achterover leunde, mijn ogen dicht deed en de perfecte temperatuur van de wind en de lucht op mijn gezicht voelde. Het gebrom van de kleine dieseltruck, de reserveband die heen en weer stuiterde, lachende mensen in de cabine. Ik wist dat ik op de juiste plaats was. Mijn ziel was vol, aanwezig. In gedachten fluisterde ik 'dankuwel', als een gebed. Het viel me op dat Thomas, een van de klimmers, altijd een klassieke groene Stanley thermosfles bij zich had op de ranch. Hij opende de fles, goot dampende koffie in het deksel en wachtte rustig af tot het volgende gesprek. Dat raakte me. Hij was echt, echt goed in aanwezig zijn. Hij luisterde zoals ik nog nooit iemand naar andere mensen had zien luisteren. Hij dacht niet na over wat hij zelf ging zeggen terwijl een ander tegen hem sprak. En als ze klaar waren, dacht hij na. Hij dacht echt na over wat hij ging zeggen. En als hij het niet wist, zei hij dat hij het niet wist. Hij had een rust over zich die ik nog nooit bij iemand anders had gezien. Om een of andere reden zag ik tijdens die twaalf dagen overal Stanley thermosflessen . In mijn hoofd werden ze een symbool voor aanwezig zijn in het moment. Elke avond aten we samen en praatten we rond een vuur. Op een van die avonden rond dat vuur vroeg Thomas me met iedereen te delen dat ik ziek was. Er viel een stilte en er waren stille tranen. Daarna stond iedereen om me heen. Mensen zeiden vriendelijke woorden tegen me, sommigen gingen voor me bidden. Chris, de eigenaar van de ranch, die in de zeventig is, begon een hymne uit Wales te zingen. Mijn ogen waren gesloten, ik kreeg kippenvel en er veranderde iets in de lucht. Toen ik thuiskwam wilde ik per se Stanley e-mailen om dit verhaal te vertellen. Ik vertelde hen dat ik ongelooflijke ervaringen had opgedaan in de buitenlucht en dat ik deel wilde uitmaken van een team dat mensen net zo enthousiast kon krijgen als ik was. Een paar weken later namen ze me aan als merkambassadeur. We kwamen op een vrijdag thuis en mijn chemotherapie zou de maandag daarop beginnen. Ik vertelde de dokter dat ik het gevoel had dat er iets veranderd was en dat ik nog een scan wilde voordat we begonnen. Tegen hun advies in stelde ik de behandeling een week uit en werden er nieuwe scans gemaakt. Toen ik aan het werk was op een gezamenlijk kantoor in Atlanta, belde mijn dokter me. Ik stapte naar buiten om zijn telefoontje aan te nemen, trillend van de zenuwen. Mijn tumormarkers waren gedaald. De kanker was aan het verdwijnen. Ik viel op mijn knieën op de stoep van de Old Fourth Ward in Atlanta. Dat jaar werd Thomas mijn mentor op en naast de klimmuur. Klimmen werd een groot deel van mijn leven. Het bracht me over de hele wereld, zelfs naar het zuidoosten van de Verenigde Staten. Het blijkt dat er hier veel geklommen wordt en dat er een fenomenale gemeenschap van klimmers is! Thomas leerde me dat een leven dat in het teken staat van buiten zijn, egoïstisch kan worden, maar dat dit niet zo hoeft te zijn. Hij leerde me dat als je mooie buitenervaringen deelt, je andere mensen kunt helpen. En dat je iets goeds kunt doen voor het behoud van de plekken die zoveel voor ons betekenen. Blijf op de hoogte van Kenny's avonturen door hem te volgen op Instagram.   OVER KENNY GAMBLIN Kenny is een klimmer, fotograaf en filmmaker uit Atlanta (Verenigde Staten). Zowel op de berg als in de studio probeert hij iets universeels te vinden in de harten van mensen. Kenny probeert momenteel voet aan de grond te krijgen als kunstenaar en videobewerker, zodat hij op afstand kan werken. Hij wil zich volledig onderdompelen in de belangrijke verhalen die hij wil vertellen en meemaken.

Weet je wat het is? Ik heb het niet graag koud. Mijn leven bestaat uit reizen en kamperen in de meest extreme omgevingen ter wereld. Je zou denken dat kou dan een groot probleem is. De werkelijkheid is echter anders. Hoewel ik het niet graag koud heb, ben ik wel graag buiten in de kou. Wat nog belangrijker is, ik heb het graag warm en comfortabel, hoe laag de temperaturen ook zakken. De winter is een geweldige tijd om buiten te zijn. Een paar basisaanwijzingen kunnen al het verschil betekenen tussen plezier hebben en bevriezen. Kamperen bij koud weer is geweldig. Houd dat zo met deze eenvoudige, maar cruciale winterkampeertips. Blijf warm, echt... Elk gesprek over kamperen in de winter zou moeten beginnen met een overzicht van laagjes. Het concept van lagen houdt in dat je verschillende lagen kleding aan- of uittrekt naarmate je opwarmt en afkoelt. Het doel van elke winteractiviteit is, verrassend genoeg, om het niet te warm te krijgen en niet te zweten. Zodra je zweet, wordt de warme isolerende luchtlaag om je lichaam vervangen door warmte-absorberend water (zweet). Daarom draag ik altijd een lichte vochtafvoerende basislaag op mijn huid om het zweet van mijn lichaam af te voeren. Daarover draag ik een isolerende laag, bijvoorbeeld een tweede basislaag of een fleece. Daarover komt een winddichte (en ademende) shell. Afhankelijk van de intensiteit van mijn activiteiten of de temperatuur kan ik zo nodig lagen aan- of uittrekken. IJsvissen in het Noord-Minnesota (Verenigde Staten)? Zes of zeven lagen. Backpacken in de winter? Slechts twee of drie. Zorg voor je voeten Als eerste is het een goed idee om winterlaarzen te hebben. Het is belangrijk dat de laarzen droog blijven aan de binnenkant (zweet) en buitenkant (sneeuw en smeltwater). Verder draag ik graag binnensokken met daarover dikkere sokken. Zorg ervoor dat je laarzen niet te strak zitten, anders wordt de bloedsomloop, die ervoor zorgt dat je warm blijft, afgekneld. Je verliest ook veel warmte via je voetzolen en het contact (geleiding) met de grond. Ik raad altijd aan een goede inlegzool te gebruiken, Als je langere tijd in de sneeuw doorbrengt, ga dan ook op een geïsoleerd matje staan. Tenten: Over tenten gesproken... Het zal je verbazen hoeveel comfort (en warmte) twee dunne laagjes nylon kunnen bieden als je in de winter gaat kamperen. Gebruik, indien mogelijk, een vierseizoenentent. De binnentent bevat doorgaans minder gaas en houdt daardoor de warmte beter vast. Gebruik sneeuwschoenen, ski's of je laarzen om een voetafdruk te maken die groot genoeg is voor het opzetten van je tent. Vervang je zomerstokken door grotere sneeuwstokken, piketten of ski's waarmee je een dead man kunt maken. Ik neem meestal een kleine borstel mee om mijn laarzen en kleren schoon te maken, zodat er geen extra sneeuw (en smeltwater) in de tent komt. Als er een basiskamp is, gebruik ik meestal een vestibule. Daarmee kun je handiger je tent in- en uitgaan, spullen opbergen en koken. Slapen in de kou Je kunt tijdens het slapen ook verschillende lagen gebruiken, net als bij je kleding. Ik gebruik meestal een slaapzak voor koud weer met daaroverheen een grotere zak voor extra isolatie. Je moet je natuurlijk ook isoleren tegen de sneeuw en daarom heb je een slaapmatje nodig dat bestand is tegen de winter. In de winter gebruik ik meestal twee matten, waarvan één mat van gesloten celschuim. Zorg ervoor dat je droge lagen draagt tijdens het slapen. Als je een extra dosis warmte wilt, vul dan een waterfles met heet water en plaats deze in de slaapzak bij je voeten. Ten slotte: als het echt koud is, zorg er dan voor dat je slaapzak goed rond je gezicht en hoofd zit. Wat eet je als het koud is? Het voordeel van kamperen in de winter is dat je je geen zorgen hoeft te maken dat je eten bederft. Maar bevroren voedsel is lastig te eten. Daarom probeer ik voedsel te kiezen dat ik gemakkelijk kan eten als het bevroren is of dat weinig voorbereidingstijd vergt. Ik probeer voedsel in porties te verdelen, overtollige verpakkingen van tevoren te verwijderen en maaltijden samen te voegen. In de winter eet ik over het algemeen meer calorieën dan in de zomer, maar ik zorg altijd voor een goede balans tussen koolhydraten, eiwitten en vetten. Soep is essentieel voor de wintercamping Het klinkt misschien niet zo belangrijk, maar soep heeft meer dan eens mijn je-weet-wel gered. Tijdens mijn expedities maken we elke ochtend soep in een van de Stanley vacuüm voedselpotten. Bij de lunch is de soep nog warm (hoe koud het ook wordt) en genieten we van extra energie en warmte. Filosofisch gezien biedt de soep een goed rustpunt gedurende de dag; we kijken altijd uit naar de soeppauze. Hydratatie is belangrijk, zelfs in de kou De meeste mensen concentreren zich in de zomer op hydratatie. In koude omstandigheden wordt het vaak over het hoofd gezien. Ik reis volgens een schema en stop elk uur om wat te drinken. Een Stanley thermosfles die ervoor zorgt dat je drank warm en drinkbaar blijft, is essentieel wanneer je in de winter kampeert.   OVER ERIC LARSEN Eric Larsen is poolavonturier, expeditiegids, hondensleedrijver en voorlichter. Hij heeft de afgelopen vijftien jaar gereisd in enkele van de meest afgelegen en wilde plaatsen die nog op aarde bestaan. In 2010 werd hij de eerste persoon in de geschiedenis die binnen een periode van 365 dagen de drie 'polen' van de wereld bereikte.