Zoekresultaten

Het is geen geheim dat Stanley gemaakt is om lang mee te gaan. Het gebeurt geregeld dat een Stanley thermosfles die vijftig jaar geleden uit de fabriek kwam rollen, nog steeds wordt gebruikt om koffie warm te houden. In dat kader vertelt onze nieuwe serie Stanleys in het wild de verhalen van jullie onverwoestbare Stanleys: de plaatsen waar ze zijn geweest en de dingen die ze hebben meegemaakt. Als eerste gaan we naar de Noordpool met hondensleeërs Willem en Steffi. Sinds 2014 trekken deze twee met hun team Alaska husky's over het zuidelijke deel van de Noordpool. En ze nemen hun trouwe Stanley fles mee op sleeptouw. Omdat we weer wilden weten, gingen we met hen in gesprek over warme dranken, koud weer en hun liefde voor dit unieke vervoermiddel  Hoe lang hebben jullie jeStanley Classic Legendary fles al? Ik weet het niet zeker, ik denk ongeveer twaalf jaar. De Stanley maakt sinds het begin van ons avontuur deel uit van onze uitrusting. Vóór het hondensleeën deden we aan bergbeklimmen en wandelen in Scandinavië. We namen de Stanley altijd met ons mee. We kunnen ons voorstellen dat het daar goed van pas komt. Waar gebruik je hem voor? Hoofdzakelijk voor heet water en koffie. We zijn allebei totaal verslaafd aan koffie en vinden het heerlijk om onderweg een pauze in te lassen en onder het genot van een goede kop warme koffie naar de honden te kijken die snacks eten en afkoelen.  De Stanley is voor ons verreweg de beste keuze om dranken urenlang te isoleren in een arctisch klimaat, maar hij is ook geweldig om warm water te mee naar buiten te nemen. Zo kunnen we sneller eten bereiden voor onszelf. En sneller eten betekent dat we meer tijd hebben voor de verzorging van de honden, wat superbelangrijk is tijdens een race of expeditie. Wat pak je naast jeStanley thermosfles nog meer in voor een hondensledetocht? Veel. De sleetas weegt al snel 40 kg. Als eerste de verplichte outdooruitrusting zoals GPS, powerbanks, een bijl, kaart, slaapzak, noodsignaal, duct tape, sneeuwschep en EHBO-kit. Dan verschillende reserveonderdelen voor de slee, zoals touwen en glijders.  Onze raceslee heeft een ingebouwde tent die ook wat weegt en natuurlijk hebben we veel eten nodig. Het doel is om licht te reizen, maar met een roedel van veertien honden is dat niet altijd gemakkelijk. Dat is logisch. Hoe belangrijk is een hoogwaardige uitrusting tijdens een expeditie? Essentieel. Het maakt niet uit of je onder zware omstandigheden reist of geniet van een mooie dag met zon. Een goede en betrouwbare uitrusting is de sleutel tot succes. Ik vergelijk het vaak met een verzekering, waar je pas aan hoeft te denken als er iets mis gaat. Een hoogwaardige uitrusting betekent dat je je kunt concentreren op de ervaring en het avontuur. Hoe zijn jullie ooit begonnen met hondenslee-expedities? Steffi en ik zijn rond 2014 begonnen met hondensleeën. We hadden een sabbatical genomen en reisden door Noordoost-Europa. Op een gegeven moment kregen we de kans om te gaan wonen en werken op een kleine huskyboerderij in Noord-Noorwegen.  Ons plan was om er een maand te blijven en dan door te trekken naar Zweden, maar vanaf het moment dat we bij de boerderij aankwamen waren we verkocht. De geur van een huskyboerderij, het geblaf, de gezichten van alle honden en de opwinding in hun ogen... Toen kwam onze gastheer enkele minuten later naar buiten met allemaal winterkleren aan. Hij was hetzelfde gekleed als de mensen die ik als kind kende uit mijn Jack London-verhalen. Dat was het moment dat we allebei verslingerd raakten aan hondensleeën.  Wat is er zo bijzonder aan hondensleeën? Wat onderscheidt ze van andere manieren van reizen? Allereerst de honden. Alaska husky's zijn zo gefokt dat ze supervriendelijk zijn voor andere honden en mensen. Het zijn geweldige lopers en ze zijn superbetrouwbaar. Als je goed voor ze zorgt, nemen ze je op in hun roedel en gaan ze met je om alsof je een van hen bent. En dat is natuurlijk bijzonder. Verder de slee zelf: elke hondenslee wordt met de hand gemaakt door bekwame ambachtslieden. De technieken zijn nog steeds dezelfde als honderd of meer jaar geleden. Expeditiesleeën zijn nog altijd van hout en worden met touw aan elkaar vast gemaakt.  Het is een combinatie van vaardigheden, vertrouwen en avontuur. Een hondenslee is een zeer rustige, stille manier van reizen, maar tegelijkertijd word je altijd volledig blootgesteld aan de natuur. Als je begrijpt hoe de honden leven en hoe zij de wereld zien, is dat een magische ervaring. Ik hoorde ooit een hondendrijver in een video zeggen: "hondensleeën bevindt zich op het kruispunt van vaardigheden en chaos." Dat is een goede samenvatting. Met wat voor uitdagingen krijg je te maken als je op de Noordpool bent? Het lijk me niet makkelijk. Er kunnen verschillende dingen gebeuren. Waar je altijd mee te maken krijgt als je daar bent, is sneeuwstormen. Dan zijn er natuurlijk de white-outs, waarbij je niets anders ziet dan witte sneeuw. Dan heb je een bijzonder, arctisch verschijnsel genaamd overvann. Dat is water op bevroren meren of rivieren, dat de dikke laag ijs naar beneden kan duwen. Bij overvann kun je in kniediep water staan terwijl er nog een dikke laag ijs ligt die het gewicht draagt. Dat voelt heel vreemd.  Als we met onze eigen teams op pad zijn, is de temperatuur een cruciale factor. Als de temperatuur onder de -25 graden Celsius zakt en het stormt, moeten we rekening houden met bevroren vingers, neuzen of wangen. Hoe ziet je dagelijks leven eruit als je op expeditie bent?  Het is alleen wij en de honden. Als we geluk hebben vinden we berghutten en kunnen we een kamp opzetten, met lange latten en stro voor de honden, zodat ze een warme jas om zich heen hebben. Maar de dagen zijn natuurlijk gevuld met werken. Dat betekent vroeg opstaan, hout zoeken en hakken, eten maken voor de honden, sneeuw smelten of graven naar water onder de sneeuw. 's Avonds laat werken we aan onze uitrusting of plannen we de volgende route. Waar slaap je?  We hebben altijd een tent bij ons. We slapen in de tent die in de sleetas geïntegreerd is of we nemen een jervenduk mee (dat is zoiets als een bivak) en slapen buiten. Soms maken we gebruik van de oude gamme, dat zijn hutten voor jagers. Indien mogelijk nemen we routes die in de buurt liggen van berghutten, zodat we binnen kunnen slapen. Dat lijkt me een goed idee. Wat eet je als je op pad bent?  Expeditiemaaltijden zijn gewoonlijk kant-en-klare maaltijden die met heet water worden opgewarmd, maar soms nemen we verse dingen mee, gemengd met pemmican. Wat is dat? Pemmican is een mengsel van gedroogd vlees, vet en kruiden. Het is zeer duurzaam en je neemt het eenvoudig mee in vacuümzakken. Het werd voor het eerst gemaakt door het Cree volk en is een bron van veel eiwitten en, nog belangrijker, vet.  Klinkt goed. Je reizen hebben je over de hele Noordpool gebracht. Heb je een favoriete herinnering aan je expedities? De zuidelijke arctische regio in het noordoosten van Finnmark is een heel bijzondere plek. De walvissen zwemmen onderaan de fjord, de rendieren en adelaars bevinden zich boven de fjell. Het is heel bijzonder om in de ongerepte natuur te zijn, omringd door de inheemse Sami bevolking, het noorderlicht en de community van sleerijders. De beste herinnering is gewoon een gevoel: het gevoel wanneer we maandenlang bezig zijn geweest met het plannen van een expeditie en dan eindelijk aan het veiligheidstouw trekken en het basiskamp verlaten om op verkenning te gaan. Dat moment is misschien wel het mooiste moment in mijn leven. Het moment waarop je weet dat je de juiste beslissing hebt genomen om een droom, een expeditie of een race waar te maken. Een moment van totale vrijheid waarop alles kan gebeuren. Tot slot, wat is je favoriete warme drank als je op de Noordpool bent? Natuurlijk is een goede kop koffie altijd lekker, maar ik neem 's avonds ook een glögg waar ik buiten van geniet terwijl ik naar de honden en het noorderlicht kijk.  Meer informatie over de avonturen van Willem en Steffi vind je hier. Heb jij ook een Stanley met een verhaal? We horen graag van je. Deel je verhaal hier en verdien £ 100 die je kunt besteden op onze website.

In 2016 ben ik gestopt met studeren. Ik verhuisde naar Atlanta, Georgia om me fulltime bezig te houden met fotografie en filmmaken. In juni van dat toch al hectische jaar werd voor de tweede keer kanker bij me geconstateerd. Ik werd onmiddellijk opgenomen in het ziekenhuis en onderging nog geen 24 uur na mijn diagnose een spoedoperatie, voor de tweede keer. Na de operatie ontdekten we dat ik een zeldzame vasculaire-lymfatische invasie had. Het komt erop neer dat de kankercellen zich aan mijn voormalige tumor hebben gehecht, in mijn bloedbaan zijn terechtgekomen en zich in mijn lymfeklieren hebben genesteld. Ze konden elk moment geactiveerd worden in mijn buikvlies, mijn longen en mijn hersenen. Rond die tijd vertelde een vriendin me dat ze naar de Matobo Hills in Zimbabwe zou gaan, om oude vrienden van haar te bezoeken die daar een ranch hadden. Chris en Norma, de mensen die de ranch runnen, zijn een ouder, onbaatzuchtig echtpaar dat met hun winst de arme gemeenschappen om hen heen ondersteunt. Toen wij er waren, leverden ze bijvoorbeeld honderden fietsen aan studenten die zo'n vijftien kilometer naar school moeten reizen, om de vele gevaren van de dagelijkse reis te beperken, zoals verkrachting en ontvoering. Mijn vrienden vertelden me dat deze plek een soort rustoord was. "Ga gewoon mee en je zult het zelf zien. Je komt daar tot rust en dat heb je al een tijd nodig. Ga daarna terug, zodat je uitgerust aan de rest van je chemotherapie kunt beginnen." Mijn eerste dag van de chemotherapie was gepland tijdens de eerste eventuele week in Zimbabwe. Ik besloot twee dagen voor vertrek dat ik naar Zimbabwe ging. Mijn artsen en mijn familie waren behoorlijk boos over de beslissing. Ik heb de laatste 1.500 dollar van mijn spaarrekening overgemaakt voor het vliegticket. Ik zou bij thuiskomst geen geld meer hebben. Maar ik WIST in mijn hart dat ik dit nodig had. Ik had de rust nodig. Ik wist dat ik op het punt stond weer een nare weg in te slaan van nachtmerries, wekenlang overgeven en ijlen. Ik had deze rust nodig. Ik had deze voorbereiding nodig. Ik ontdekte dat twee van de jongens waarmee ik reisde, die ik nooit had ontmoet, toevallig ervaren klimmers waren. De eerste middag die we doorbrachten op de ranch in de Matobo Hills, vroegen ze me of ik met hen wilde gaan klimmen. Tegen het einde van mijn middelbareschooltijd en tijdens mijn studie was ik verslingerd geraakt aan kajakken, hiken en kamperen. Klimmen was iets wat ik altijd al wilde doen en altijd al wilde fotograferen. Ik kende geen klimmers en dacht altijd dat je in het westen van de Verenigde Staten moest wonen om er een te zijn. Ik was heel blij dat ik eindelijk de kans kreeg om te klimmen. Terwijl ik me vasthield aan de achterkant van een kleine rode truck reden we over de Savannahweg naar een reusachtig plateau van prachtig grijs graniet. De eerste route die ze me aanboden was een gigantische schoorsteen met een top-rope. Mijn God wat was ik bang, toen ik zo'n zes meter boven de grond aan een touw hing. Ik was zo bang om te vallen, dat ik de achterkant van mijn hoofd tot bloedens toe tegen de schoorsteen schuurde terwijl ik vloekte en tierde. Daarna durfde ik voor het eerst van mijn leven het touw in mijn handen te nemen. Ik kwam naar beneden en ze verleidden me om nog een route te doen, iets supermakkelijks. Ik zal nooit vergeten hoe ze me aanmoedigden terwijl ik me een weg omhoog vocht. Ze riepen, "Yeah, Kenny! Kom op!" Luid, puur en eerlijk. De volgende avond gingen we met de truck terug naar een ander deel van het park, naar een werkelijk unieke sportroute langs een ravijn. Op deze route zette Landon, een mijn nieuwe vrienden, me voor het eerst van mijn leven in de ankers, zodat ik de klimmers van bovenaf kon fotograferen. Ik hoorde het geluid van snelle bewegingen over het graniet en touw dat heen en weer gleed en zag de zon ondergaan aan de horizon. Hierboven was geen ruimte voor werkstress. Er was geen ruimte om te twijfelen over mijn beslissingen of mijn toekomst als kunstenaar. Er was geen ruimte voor kanker, er was alleen het hier en nu. Voor het eerst in lange tijd was mijn hoofd maar op één plaats. Ik was aanwezig. Ik was zo bang en opgewonden dat ik om mezelf moest lachen. En ik was bevangen door de adembenemende schoonheid van de zon die onderging over het groen en het bruin van de heuvels, die gloeiden in het laatste licht van de dag. Toen ik tijdens de terugreis achterin de truck zat, hield ik me vast aan het rek boven me, zelfs toen we over de gebaande paden reden. Het landschap was aan alle kanten wijds. Ik zal nooit het gevoel vergeten hoe ik achterover leunde, mijn ogen dicht deed en de perfecte temperatuur van de wind en de lucht op mijn gezicht voelde. Het gebrom van de kleine dieseltruck, de reserveband die heen en weer stuiterde, lachende mensen in de cabine. Ik wist dat ik op de juiste plaats was. Mijn ziel was vol, aanwezig. In gedachten fluisterde ik 'dankuwel', als een gebed. Het viel me op dat Thomas, een van de klimmers, altijd een klassieke groene Stanley thermosfles bij zich had op de ranch. Hij opende de fles, goot dampende koffie in het deksel en wachtte rustig af tot het volgende gesprek. Dat raakte me. Hij was echt, echt goed in aanwezig zijn. Hij luisterde zoals ik nog nooit iemand naar andere mensen had zien luisteren. Hij dacht niet na over wat hij zelf ging zeggen terwijl een ander tegen hem sprak. En als ze klaar waren, dacht hij na. Hij dacht echt na over wat hij ging zeggen. En als hij het niet wist, zei hij dat hij het niet wist. Hij had een rust over zich die ik nog nooit bij iemand anders had gezien. Om een of andere reden zag ik tijdens die twaalf dagen overal Stanley thermosflessen . In mijn hoofd werden ze een symbool voor aanwezig zijn in het moment. Elke avond aten we samen en praatten we rond een vuur. Op een van die avonden rond dat vuur vroeg Thomas me met iedereen te delen dat ik ziek was. Er viel een stilte en er waren stille tranen. Daarna stond iedereen om me heen. Mensen zeiden vriendelijke woorden tegen me, sommigen gingen voor me bidden. Chris, de eigenaar van de ranch, die in de zeventig is, begon een hymne uit Wales te zingen. Mijn ogen waren gesloten, ik kreeg kippenvel en er veranderde iets in de lucht. Toen ik thuiskwam wilde ik per se Stanley e-mailen om dit verhaal te vertellen. Ik vertelde hen dat ik ongelooflijke ervaringen had opgedaan in de buitenlucht en dat ik deel wilde uitmaken van een team dat mensen net zo enthousiast kon krijgen als ik was. Een paar weken later namen ze me aan als merkambassadeur. We kwamen op een vrijdag thuis en mijn chemotherapie zou de maandag daarop beginnen. Ik vertelde de dokter dat ik het gevoel had dat er iets veranderd was en dat ik nog een scan wilde voordat we begonnen. Tegen hun advies in stelde ik de behandeling een week uit en werden er nieuwe scans gemaakt. Toen ik aan het werk was op een gezamenlijk kantoor in Atlanta, belde mijn dokter me. Ik stapte naar buiten om zijn telefoontje aan te nemen, trillend van de zenuwen. Mijn tumormarkers waren gedaald. De kanker was aan het verdwijnen. Ik viel op mijn knieën op de stoep van de Old Fourth Ward in Atlanta. Dat jaar werd Thomas mijn mentor op en naast de klimmuur. Klimmen werd een groot deel van mijn leven. Het bracht me over de hele wereld, zelfs naar het zuidoosten van de Verenigde Staten. Het blijkt dat er hier veel geklommen wordt en dat er een fenomenale gemeenschap van klimmers is! Thomas leerde me dat een leven dat in het teken staat van buiten zijn, egoïstisch kan worden, maar dat dit niet zo hoeft te zijn. Hij leerde me dat als je mooie buitenervaringen deelt, je andere mensen kunt helpen. En dat je iets goeds kunt doen voor het behoud van de plekken die zoveel voor ons betekenen. Blijf op de hoogte van Kenny's avonturen door hem te volgen op Instagram.   OVER KENNY GAMBLIN Kenny is een klimmer, fotograaf en filmmaker uit Atlanta (Verenigde Staten). Zowel op de berg als in de studio probeert hij iets universeels te vinden in de harten van mensen. Kenny probeert momenteel voet aan de grond te krijgen als kunstenaar en videobewerker, zodat hij op afstand kan werken. Hij wil zich volledig onderdompelen in de belangrijke verhalen die hij wil vertellen en meemaken.

Studies tonen aan dat tijd doorbrengen in een natuurlijke omgeving veel voordelen heeft. Mensen kunnen er lichamelijk en geestelijk beter van worden, waardoor ze meer waardering krijgen voor de natuur en deze beter willen beschermen.

Het is geen geheim dat Stanley gemaakt is om lang mee te gaan. Het gebeurt geregeld dat een Stanley thermosfles die vijftig jaar geleden uit de fabriek kwam rollen, nog steeds wordt gebruikt om koffie warm te houden. In dat kader vertelt onze nieuwe serie Stanleys in het wildde verhalen van jullie nagenoeg onverwoestbare Stanleys: de plaatsen waar ze zijn geweest en de dingen die ze hebben meegemaakt.  Deze keer zetten we onze tent op in de Deense wildernis met alleskunnerHenrik Lindgaard en zijn jaloersmakende Stanley verzameling  Je hebt een geweldige Stanley kampeerset. Kun je ons iets vertellen over je collectie?   Ik heb een oudereisbeker, de oude versie van deStanley Classic Easy Wide Mouth heupfles en deStanley Adventure Stainless Steel kookset. Ik kreeg mijn kookset zo'n zes of zeven jaar geleden cadeau voor kerst. Ik gebruik hem om te koken als ik alleen kampeer of om er saus in te maken als er meer mensen zijn. Verder gebruik ik hem in de winter om water te koken voor warme chocolademelk of om cowboykoffie te maken.   Wat bedoel je met cowboykoffie?  Dat is koffie zetten zonder filter.  Lekker. Wat pak je nog meer in als je gaat kamperen?   Dat verschilt. Het hangt af van het soort reis dat ik maak: een kanotocht, kamperen in een warme tent, een trektocht, een tocht per vlot, kamperen in een grote tent met buiten koken of een roadtrip. Als ik met een rugzak reis, probeer ik altijd weinig gewicht mee te nemen. Dat doe ik al heel lang, zodat ik geen dingen inpak die ik niet gebruik. Wat neem je mee als je gaat kanoën? Ik kan me voorstellen dat je niet veel ruimte hebt om spullen mee te nemen.  Als ik ga kanoën neem ik een tent of een hangmat mee, spullen om buiten te koken, mijn slaapspullen en een koud biertje. Wanneer ben je begonnen met kamperen?  Ik ben meer dan tien jaar padvinder geweest toen ik jonger was. Toen mijn zoon vijf was, mocht hij padvinder worden (ook al moet je zes jaar zijn om daarmee te beginnen). In de zomer was er een groot padvinderskamp waar padvinders uit andere landen kwamen. Ik leende een tent van een vriend en daar sliepen we vijf dagen in. En toen begon mijn volwassen buitenleven. Hoe zit het met kamperen in Denemarken? Mag je overal kamperen?  Nee, nergens, maar we hebben zoiets als gratis kamperen. Dan kun je in 275 bossen kamperen zonder te vragen. Waar ga je graag heen?  Ik maak gebruik van de bossen waar je vrij mag kamperen en ik ken mensen die bossen bezitten, dus ik heb toestemming om daar te kamperen. Je kookt nogal uitgebreide maaltijden buiten. Heb je tips om buiten de keuken te koken?  Begin met wat je thuis in de koelkast hebt. Er liggen altijd uien, wortels, lente-uitjes, prei, groene paprika's, worstjes en een beetje boter in de mijne. Gooi alles in een pan boven het vuur en het zal fantastisch smaken... of pak een blikje kabeljauwkuit en gooi dat in een pan. Ik maak graag eenpansgerechten met pasta of sudderpotjes. Gewoon iets met wat vlees erin. Als ik 's morgens twee of drie uur de tijd heb, maak ik graag langzaam kampvuurspek. Eten smaakt beter in de natuur. Wat vind je verder leuk om te doen tijdens het kamperen?  Als ik met anderen kampeer, hebben we altijd kleine projecten en besteden we veel tijd aan het verzamelen van brandhout. En als ik alleen ben, vind ik het heerlijk om wat te snijden. Ik heb mijn hele leven een bijl gebruikt en nog nooit een ongeluk ermee gehad. Zelfs mensen die in een luxe huis wonen, houden van kamperen. Wat is er zo bijzonder aan slapen in de wildernis?  Het is de frisse lucht. Ik denk dat het iets te maken heeft met dat het leven eenvoudiger is als je kampeert, in ieder geval voor even. In deze tijd hebben we altijd wel iets te doen of te bereiken of zijn er dingen die we niet moeten vergeten. Als ik ga kamperen, draait het om vertragen en genieten van de kleine dingen. Heb je een favoriete herinnering aan je kampeerreizen?  Ik heb er zoveel... met mijn gezin kamperen in Zweden in de zomer of solo kamperen in een sneeuwstorm. Klinkt goed. Als laatste: welke warme drank drink je het liefst uit je Stanley als je gaat kamperen?  Koffie.  Om meer te lezen over Henriks kampeeravonturen klik je hier.  Heb je ook een Stanley met een verhaal? We horen graag van je. Deel je verhaal hier en verdien 100 euro die je kunt besteden op onze website.

"Ik vond het altijd geweldig hoe eten mensen samenbrengt aan een tafel. Het groeide uit tot een passie!"  Harrison Ward, alias Fell Foodie, woont in het Lake District (Verenigd Koninkrijk). Hij is outdoor kok, zet de geestelijke gezondheid op de kaart en houdt van de heuvels. Buiten koken, mensen samenbrengen en recepten delen heeft Harrison geholpen bij het verbeteren van zijn fysieke en geestelijke gezondheid. Hij maakt halverwege een berg de lekkerste maaltijden klaar, wat de aandacht trok van veel mensen. Dat inspireerde hem om zijn verhaal te delen. Sindsdien heeft hij niet meer achterom gekeken. Harrison heeft vele andere natuurliefhebbers aangemoedigd om hun campingkeuken te upgraden. Bekijk dit filmpje en ontdek meer over het verhaal van Harrison Ward en zijn leven als de Fell Foodie.    Klikhier om alle Stanley Stories te bekijken. 

"Van jongs af aan heb ik een grote passie voor de natuur. Ik heb het gevoel dat ik leef als ik bovenop een berg sta of door de zee zwem, dicht bij de onzekere elementen en veranderende omstandigheden van de natuur." Stap aan boord van de Moondance en ga mee met de bemanning van Sailing Taxi terwijl ze door de poolcirkel trekken. Het team organiseert zeil- en ski-expedities voor reizigers, waardoor mensen de unieke kans krijgen om adembenemende landschappen te verkennen en avonturen te beleven in de vrije natuur. Terwijl ze naar afgelegen locaties zeilen, gebruikt de bemanning van Sailing Taxi hun unieke vaardigheden en hun passie om in contact te komen met de natuur en prachtige landschappen te bereiken die voor velen onbereikbaar zijn. Dankzij hun expertise kunnen ze unieke routes plannen en verborgen juweeltjes bereiken, in omgevingen waar de meesten alleen maar van kunnen dromen. Bekijk dit filmpje en ontdek meer over de epische avonturen van Sailing Taxi.

“Mensen zijn over het algemeen gelukkiger als ze in de bergen of aan oceaan wonen. Ik denk echt dat dit komt omdat het je een gevoel van ruimte hebt, en ruimte geeft je eengevoel van mogelijkheden” Het verhaal van de Nomads Family is werkelijk bijzonder. Val en Tim wilden vrij leven en op zoek gaan naar de beste sneeuw. Ze besloten eenAmerikaanse schoolbus te kopen, er een huis op wielen van te maken en door Europa te reizen. Hun gezin breidde zich uit en hun prioriteiten veranderden. Maar het avontuur gaat verder. Hun wens om voluit te leven, in de natuur, omringd door prachtige landschappen,, bleef bestaan en inspireert hen nog steeds.  Bekijk dit filmpje en ontdek het verhaal van Val en Timen hun leven als de Nomads Family. 

In 1953 brachten we voor het eerst onze meest iconische kleur uit: Hammertone Green. Sindsdien is die kleur onlosmakelijk verbonden met Stanley en enorm in trek bij de hele community. Deze kleur is meegegaan op vele wandelingen in de bergen, op kampeertochten in de bossen, en tijdens verfrissende duiken in de natuur. In 2023 brachten we de Stanley Quencher naar Europa, waar het dezelfde iconische status heeft gekregen. Er is immers geen betere tijd dan nu voor deze fusie van erfgoed en iconografie. De Hammertone Green Quencher is nu verkrijgbaar in 1.2L en 0.8L, om jou stijlvol gehydrateerd te houden. Hammertone Green bestaat al 71 jaar en gaat nog lang niet weg. De kleur past zich alleen aan, innoveert en groeit.

Geen meer of rivier is te afgelegen. Geen water is te ijzig. Het ziet ernaar uit dat wildzwemmen een blijvertje is nadat het de afgelopen twee jaar erg populair is geworden. De belangrijkste voorstanders van deze sport spreken over verschillende voordelen, van minder angst tot een positief effect op je hart en vaten. Maar voor velen is het gewoon een goed excuus om naar buiten te gaan en te genieten van de verkwikkende eigenschappen van een ijskoude duik. Een groep die de ziel achter de toegenomen belangstelling voor deze sport volledig lijkt te belichamen is SOuP (Sheffield Outdoor Plungers). Owen Hayman richtte een paar jaar geleden de SOuP Facebookgroep op om vrienden te maken, nadat hij van het Swansee naar Sheffield (Verenigd Koninkrijk) was verhuisd. Inmiddels telt de SOuP Facebookgroep meer dan 12.000 leden die elkaar regelmatig ontmoeten, tips over de beste zwemplekken uitwisselen en na het zwemmen napraten onder het genot van taart en een welverdiende beker warme thee. In dit filmpje praten we met Owen en enkele leden van SOuP over de groep en waarom deze zo belangrijk voor hen is.

We zetten onze klimspullen achter in de VW camper, zeiden ciao tegen het Gardameer, het grootste meer van Italië, en vertrokken richting het zuiden in de hoop op een mountainbike paradijs in Finale Ligure. Finale ligt in het noordwesten van Italië aan de Middellandse Zee, vlakbij de grens met Frankrijk. Volgens een aantal vrienden die gek zijn van fietsen, was dat dé plek was om te rijden. We gingen die avond naar de fietsenwinkel, reserveerden een paar huurfietsen en een shuttle voor de volgende ochtend. We genoten van Italiaanse wijn, bier, pizza, pasta en gelato en vonden dat we genoeg koolhydraten hadden verzameld. Daarna gingen we naar bed. Toen we uit ons busje kropen en wat lokale koffie maakten met onzeClassic Perfect-Brew koffiefilter waren we het erover eens dat de koffie de lekkerste geur was in het kleine busje, dat rook naar outdoor activiteiten. Als echte toeristen kwamen we opgewonden aan bij de winkel, vol verwachting over wat de dag zou brengen. Met een paar mooie Santa Cruz-fietsen als bagage, stapten we rond 9:30 uur in de shuttlebus. De voorste stoelen waren natuurlijk voor ons, want we wilden alles zien. Duizend meter hoger was het winderig. De chauffeurs toeterden voortdurend als ze de hoek om gingen, om frontale botsingen op de zeer smalle wegen te voorkomen. Misschien was de voorstoel toch niet zo'n goede keuze. Ongeveer halverwege trapte onze chauffeur op zijn rem, pakte een plastic zak van zijn voeten en riep "Volpe!". Hij rende de weg op, raapte een dode vos op en stopte hem in een zak. Glimlachend stopte hij de vos in de zak achterin het busje. Door de taalbarrière en waarschijnlijk een stukje mazzel, zijn we er nooit achter gekomen waarom een dode vos als passagier met ons meereisde. Sommige dingen kun je maar beter niet weten. De shuttle zette ons af bij Base Nato en we waren klaar om te gaan fietsen. Het vuil schoot uit de groeven van onze banden en insecten vlogen tussen onze tanden. Ondertussen reden wij de klassiekers. Het fietsen was snel, vloeiend, technisch en alles daartussenin. Het was meer dan geweldig. De zon scheen op de Middellandse Zee en de bomen beschermden ons tijdens de steile klimmen terug. Na zeven uur foutloos rijden, eindigden we onderaan een trail genaamd Rollercoaster. Een groep eindigde vlak achter ons. Perfect, we konden wel wat advies gebruiken over de beste route naar beneden. "Hoi, is er een weg naar beneden met een goed uitzicht op de oceaan?" We vroegen het de gids. Na een paar niet zo optimale opties besloot hij met een glimlach dat hij met ons meeging. Maar er was een grote maar: hij kende een pad, maar had het nog nooit bereden. Misschien was het een soort van deze kant op, misschien was het een hele uitdaging, misschien kwam het allemaal wel goed. Nadat hij zijn groep een disclaimer had gegeven, besloot een kwart om terug te keren via de weg waar ze vandaan kwamen. De rest besloot dat 'misschien' goed genoeg was. De groep vertrok en maakte onderweg al kletsend kennis met elkaar. Hier links? Nee. Terug. Over deze heuvel! Oh, we hebben een rondje gemaakt. De groep werd moe en naderde de top van een heuvel waar een klassieke Italiaanse kerk stond. En naast een Italiaanse kerk, zit altijd een café. Het zoete gebak en de warme espresso gaven ons nieuwe kracht. Ik vroeg de jongen achter de toonbank of hij het ongrijpbare pad genaamd Caprazoppa kende, wat 'de vermoeide geit' betekent. Hij keek ons aan alsof we een stel domme toeristen waren. "Volg de stippen," zei de jongen terwijl hij naar drie roodgeverfde stippen op de rotsen langs een pad wees. Onze nieuwe gids begon het pad te volgen en besloot dat deze jongen niet te vertrouwen was. Hij was geen fietser, dus het was waarschijnlijk een wandelpad. We namen onze laatste verkeerde afslag voordat de groep besloot om gewoon de rode stippen naar beneden te volgen, omdat het donker begon te worden. We hebben die jongen flink onderschat! Het was inderdaad het pad van 'de vermoeide geit'. En het was niet zomaar een pad, maar een oud Romeins wandelpad met technische hellingen, gladde rotsen en duizelingwekkende bochten, waardoor we de rest van de weg schreeuwend en lachend aflegden. We fietsten op een weg die duizenden jaar oud was. Het was geschiedenis en adrenaline verpakt in een ongelooflijke singletrack. Het mystieke pad spuugde ons uit op een weg vlakbij de fietsenwinkel. Ideaal. Tien uur fietsen later en helemaal uitgeput hobbelden we terug naar onze prachtige kampeerplek, de parkeerplaats van de fietsenwinkel. Gelukkig voor ons is alles in Italië mooi, want we stonden geparkeerd langs een oude stenen muur met op de achtergrond een kasteel in de heuvels. We hadden precies genoeg voorraad voor een feestje voor twee. We schonken koud Italiaans bier in onze Adventure Stacking bierglazen en nipten van de zoete, verfrissende limoncello uit onze Classic Stanley heupfles. Die nacht sliepen we heerlijk, nadat we onze ogen sloten bij het denkbeeldige geluid van de banden op perfecte aarde, wetende dat we het morgen allemaal weer mochten doen. Geschreven door Sarah Kuipers   OVER TYLER MORTON Een doorgewinterde snowboarder en merkambassadeur, die winterse avonturen beleeft met een truck die rijdt op afgewerkte plantaardige olie.

Er zijn maar weinig éénpansgerechten waarmee je veel mensen kunt voeden die zo lekker zijn als jambalaya op het kampvuur. Dit traditionele Creoolse gerecht is een fantastische mix van zeevruchten, pittige worst, rijst en smaken. Maar laat je niet afschrikken, je kunt dit recept gemakkelijk op de camping maken met Stanley. WAT IS EENVOUDIGE JAMBALAYA OP HET KAMPVUUR? Jambalaya is een gerecht uit Louisiana (Verenigde Staten), dat een mix en match is van heerlijke restjes uit de keuken. Je begint eerst met de eiwitten. Voor mijn jambalayarecept heb ik gekozen voor kippendijen, andouilleworst (Amerikaanse worst), ham en garnalen. Hoewel dit mijn favoriete mix is, kun je zelf toevoegen wat je lekker vindt! Gebruik bijvoorbeeld kipfilet voor minder vet of laat de garnalen weg als je niet van zeevruchten houdt. De keuze is aan jou. De smaak zal hetzelfde zijn! Dan de groenten. Je kunt jambalaya niet maken zonder de heilige drie-eenheid: selderij, paprika en ui. Deze drie groenten creëren de basissmaak. Kies groenten van hoge kwaliteit, dat zorgt voor een perfecte smaak. De volgende stap is de vloeistoffen en kruiden. Dat zijn: Tomaten Kippenbouillon Witte wijn Creoolse kruiden (zoek een authentiek creools kruidenmengsel, zodat je iets van de community kunt proeven. Als je dat niet kunt vinden, heeft je plaatselijke kruidenier vast een alternatief) Creoolse kruiden zijn pittig en aards. Ze smaken heerlijk in combinatie met garnalen en kip! Ik raad ook aan om kruiden te kiezen waar geen zout in zit, zodat je dat zelf kunt toevoegen. Tot slot de rijst. Langkorrelige witte rijst past perfect bij dit gerecht. Bereid je maar voor op een lekker maaltje als je die in de pan gooit! Klaar om te koken? Het koken is eigenlijk vrij eenvoudig. Laat je niet afleiden door de lange ingrediëntenlijst. Eerst bak je de eiwitten bruin (zonder de garnalen). Vervolgens bak je de groenten. Dan voeg je de vloeistoffen, kruiden, eiwitten en rijst toe. Dat laat je op het vuur sudderen tot de rijst zacht wordt. De laatste vijf minuten voeg je de garnalen toe. Als die eenmaal gestoomd zijn, ben je klaar om te eten! Jambalaya maken op de camping of thuis? Dit is een eenvoudig recept om op de camping te maken. Als je met de camper of auto kampeert, neem dan de Base Camp kookset mee en maak een vuurtje. Dit is een fantastisch gerecht om samen met je kinderen te maken. Als je gaat wandelen of picknicken, kook dan thuis en doe de jambalaya in een van onze voedselpotten. Zo blijft je eten lekker warm terwijl jullie onderweg zijn! Het kan sowieso niet misgaan. Simpel recept voor jambalaya op het kampvuur KookdetailsOpbrengst: 4-6 portiesKoken: 90 minutenVoorbereiding: 30 minutenMaterialen: Stanley Camp kookset en Stanley Legendary voedselpot Ingrediënten voor simpele jambalaya op het kampvuur: 2 kippendijen, in blokjes gesneden 64 gram Andouilleworst (Amerikaanse worst), in plakjes gesneden 32 gram ham, in plakjes gesneden 227 gram garnalen, gemarineerd in Creoolse kruiden 1/2 ui, in blokjes gesneden 1 groene paprika, in blokjes gesneden 4-5 selderijstengels, in blokjes gesneden 177 ml tomatenpuree 355 ml tomatenblokjes 2 1/2 eetlepel Creoolse kruiden 2 laurierblaadjes 473 ml kippenbouillon 118 ml witte wijn 192 gram witte rijst Gehakte peterselie, voor de garnering Olie, naar behoefte Bereidingswijze: Gebruik een vuurstarter en wat lokaal hout om het vuur aan te maken. Maak een middelhoog vuur. Plaats je grill direct boven het vuur en verwarm de Stanley koekenpan en de pan uit de Stanley Camp kookset. Doe eerst olie in beide pannen. Doe de kip in de pan en doe de worst en de ham in de koekenpan. Laat 3-4 minuten koken tot ze bruin en gaar zijn. Haal het vlees uit de pannen en zet het opzij. Haal de koekenpan van het vuur en zet de pan op het vuur. Voeg de selderij, paprika en ui toe aan de pan. Roer regelmatig. Voeg, zodra de groeneten bruin zijn, de tomatenpuree, tomatenblokjes, Creoolse kruiden, laurierblaadjes, kippenbouillon, witte wijn, witte rijst en het gekookte/gebakken vlees toe. Roer, dek af en laat op het vuur sudderen tot de rijst zacht is (ongeveer één uur). Roer af en toe om aanbranden te voorkomen. Zodra de rijst gaar is, haal je het deksel van de pan en leg je de gekruide garnalen op het gerecht. Dek af en laat koken tot de garnalen wit worden (ongeveer 3-4 minuten). Haal de pan van het vuur, garneer met peterselie en dien op. Doe restjes in de Stanley voedselpot, voor later of voor onderweg.   OVER DEREK WOLF Ik ben de kok en de bedenker achter Over The Fire Cooking. Ik vind het geweldig om te reizen en geïnspireerd te worden door hoe vuur, mensen en eten samenkomen.    

Het is geen geheim dat Stanley spullen gemaakt zijn om lang mee te gaan. Het gebeurt geregeld dat een Stanley heupfles die vijftig jaar geleden uit de fabriek kwam rollen, nog steeds wordt gebruikt om koffie warm te houden. In dat kader vertelt onze nieuwe serie Stanleys in het wild de verhalen van jullie onverwoestbare Stanleys: de plaatsen waar ze zijn geweest en de dingen die ze hebben meegemaakt. Deze keer gaan we naar het einde van de wereld met de bemanning van White Desert, eenunieke touroperator die mensen meeneemt naar het hart van Antarctica. Bij temperaturen van -25 °C weten ze hoe belangrijk een goede warme drank is. Tijdens hun tochten naar het dunst bevolkte continent ter wereld vertrouwen ze regelmatig op onze uitrusting. Om meer te weten te komen over het leven (en de dranken) op Antarctica, spraken we met Mindy Roberts van White Desert   Ik weet dat het team van White Desert veel Stanley producten gebruikt tijdens expedities. Welke items gebruiken jullie? De betrouwbare Stanley Classic Legendary flessen, reisbekers en voedselpotten houden onze dranken en ons eten warm bij temperaturen onder nul. Als we Antarctica verkennen, het koudste, droogste en winderigste continent, ben je al gauw urenlang bezig met het verkennen van het landschap. Stanley zorgt ervoor dat onze gasten en gidsen eenvoudig kunnen genieten van warme soep of warme koffie, of van koud water om hun vochtgehalte op peil te houden in de buitenlucht of als ze uitrusten in hun pods.  Hoe belangrijk is een goede, functionele uitrusting als je op een plek als Antarctica bent?  Als je in een afgelegen gebied als Antarctica bent, is je uitrusting van cruciaal belang voor je comfort, om te overleven en om bepaalde activiteiten uit te voeren. De kwaliteit van je uitrusting mag je niet onderschatten, die is cruciaal. Hoe ziet het leven op Antarctica eruit? Wat gebeurt er op een gemiddelde winterdag? We werken alleen tijdens de Antarctische zomer. Van half november tot begin februari is het zomer. In deze tijd van het jaar is het 24 uur per dag licht en dat is even wennen! Tijdens de winter in Antarctica is het continu donker en de temperaturen dalen al snel tot -50 °C. Meestal zijn de wetenschappers die op hun nationale onderzoeksbases verblijven de enige mensen die er overwinteren.  Tijdens het seizoen genieten onze gasten van de kristalheldere blauwe luchten, stralende zon en 'milde' temperaturen van ongeveer -5 °C tot 10 °C, wat relatief warm is voor de regio Queen Maud Land. Het weer kan echter snel omslaan, met harde wind, white-outs en stormachtige luchten. Antarctica is een onvoorspelbare wildernis, een plaats van ongelooflijke schoonheid en spectaculaire extremen. En hoewel we het continent aan het verkennen zijn, is het nog steeds het meest afgelegen continent op aarde! Hoe koud kan het daar eigenlijk worden? Ik snap de cijfers wel, maar hoe voelt een temperatuur van -30 eigenlijk aan?  Normaal gesproken is de temperatuur rond onze kampen niet zo laag. Dat soort koude temparturen komen alleen voor op de Zuidpool, waar we slechts 1-2 uur doorbrengen. Een temperatuur van -25 °C of lager is een aanslag op je zintuigen. De ijzige lucht dringt je longen binnen met een intensiteit die je nergens mee kunt vergelijken. Koppel die temperaturen aan de gevoelstemperatuur en je voelt je lichaam en geest bijna niet meer. Waar heb je nog meer mee te maken? Hoe verschilt wandelen op Antarctica bijvoorbeeld van wandelen in Groot-Brittannië? Wandelen op Antarctica varieert van een rustige wandeling naar een nabijgelegen nunatak tot een extreem avontuur dat je nergens anders op de planeet meemaakt. De rotsspitsen die kilometers hoog uit de aarde steken, omgeven door enorme witte platen gletsjerijs, geven je het gevoel dat je op een andere planeet bent.  Het terrein doorkruisen kan van alles inhouden: via ferrata wandelen, te voet een oude gletsjer oversteken, abseilen, ijsklimmen of een bergtop beklimmen met onze bekroonde High Mountain-gidsen. Er is zoveel te doen dat je je nooit zult vervelen en elke dag knijp in je arm en denk je 'ik ben echt op Antarctica'. Dit is misschien een naïeve vraag, maar hoe zit het met de mensen op Antarctica? Kan iedereen ernaartoe?  Antarctica heeft geen inheemse bevolking of permanente bewoners. Er is een kleine groep wetenschappers en onderzoekers die het hele jaar door lange periodes op het continent doorbrengt. Ze houden zich bezig met essentiële studies over klimaatverandering voor verschillende nationale Antarctische programma's. Geen enkel land bezit Antarctica. In plaats daarvan wordt Antarctica bestuurd door een groep landen, via een uniek internationaal partnerschap.  Het Antarctisch Verdrag, dat op 1 december 1959 voor het eerst werd ondertekend, bepaalt dat Antarctica is gereserveerd voor vreedzaam gebruik en wetenschappelijk onderzoek. Er zijn ook zeer weinig toeristische activiteiten, want het is erg moeilijk om op dit uitgestrekte onbewoonde continent activiteiten te organiseren.  Wij zijn de enige exploitant in het binnenland van Antarctica en hopen dat onze klantenkring Antarctica-ambassadeurs oplevert, niet alleen voor het welzijn van het continent, maar ook voor dat van de planeet. Onze klanten bevinden zich in posities waar ze veranderingen teweeg kunnen brengen en beleid kunnen beïnvloeden. Een reis naar Antarctica is werkelijk transformerend. Zo klinkt het inderdaad. Laatste vraag om dit af te ronden: welke warme drank neem je het liefste mee tijdens een Antarctische expeditie?  Er gaat niets boven een klassieke warme chocolademelk om warm te worden, terwijl je geniet van de frisse omgeving van het ijs. Sommigen vullen de chocolademelk aan met een vleugje Lagavulin, Amarula of een andere opkikker van hun keuze!   Meer over White Desert lees je hier.

Het is simpel: wij maken producten die een leven lang meegaan. Dankzij het tijdloze design blijft onze uitrusting altijd relevant. Jaar na jaar, van generatie op generatie. Al meer dan een eeuw maken wij stevige flessen, voedselpotten, kookgerei en meer. Ons doel is dat je jouw Stanley nooit hoeft weg te gooien. Hoogwaardig roestvrij staal van keukenkwaliteit is het belangrijkste materiaal dat wij gebruiken. Roestvrij staal is niet alleen extreem duurzaam, maar ook een van de meest recyclebare materialen die er zijn. Door onze producten te gebruiken, voorkom je het gebruik van wegwerpartikelen zoals papieren bekers, plastic flessen en rietjes. Deze voorwerpen worden vaak niet gerecycled en kunnen in waterwegen terechtkomen, met gevolgen voor dieren en de ecosystemen. Als natuurliefhebbers en rentmeesters van deze planeet, is dit voor Stanley een richtlijn om een betere wereld te creëren. Als we willen dat onze geliefde natuur een bron blijft waar we allemaal van kunnen genieten, is het essentieel dat we voor de aarde zorgen. Daarom steunen wij ook groepen die strijden voor de gezondheid van onze planeet en tegen klimaatverandering. Bijvoorbeeld het Climate Action Corps* van de Outdoor Industry Association, de Plastic Impact Alliance en de European Outdoor Conservation Association (EOCA). Of het nu gaat om je eerste kopje koffie van de dag, lunch of een welverdiend campingdiner, Stanley heeft producten die je niet in de steek laten en nooit hoeft weg te gooien. Als je duurzame, herbruikbare producten gebruikt die je doorgeeft van de ene naar de andere generatie, voorkom je een hoop afval. Dat is iets waar we achter staan. Als je Stanley betere dagen heeft gekend, kun je je trouwe metgezel opfrissen en nieuw leven inblazen met vervangende onderdelen en onze garantieservices. Voor meer informatie over de inzet van Stanley op het gebied van maatschappelijk verantwoord ondernemen (MVO) kun je hier ons laatste rapport bekijken. *Stanleys moederbedrijf PMI is de belangrijkste partner van Climate Action Corps OVER STANLEY Het merk Stanley heeft een rijke geschiedenis van meer dan 100 jaar. Uitvinder en oprichter William Stanley Jr. veranderde voorgoed de wijze waarop warme dranken werden gedronken. In 1913 combineerde hij vacuümisolatie en de kracht van staal in één draagbare fles, de volledig stalen thermosfles die we vandaag de dag kennen en maar wat graag gebruiken.

  Flesseninnovator William Stanley introduceerde in 1913 de eerste volledig stalen thermosfles. Sindsdien is de naam Stanley voor vele generaties een vertrouwde en betrouwbare naam geworden. Of het nou de thermosfles is die je opa voor zijn vijftiende verjaardag kreeg en die hij nog steeds gebruikt, of de Trigger-Action beker die je kocht voor een lang weekend kamperen: onze flessen zijn built for life en gaan een leven lang mee. En als we #BUILTFORLIFE zeggen, menen we dat ook. Op ons hoofdkantoor hebben we een Stanley thermosfles die tientallen jaren geleden is overreden door een vrachtwagen, die nog steeds wordt gebruikt voor koffie. Hij is helemaal lekvrij.  Als je honderd jaar oud wordt en flessen maakt die zo stevig en geliefd zijn als de onze, hoor je allerlei geweldige verhalen over hoe mensen ze gebruiken. Het is niet zomaar een oude fles waar je af en toe een slokje uit neemt, het is een manier van leven. En voor de mensen die onze flessen zien als dierbaar gezinslid, gaat #BUILTFORLIFE in essentie over avontuur, plezier en alles eruit halen wat erin zit. Dit zijn de verhalen die #BUILTFORLIFE definiëren. Rechtstreeks afkomstig uit honderd jaar echte geschiedenis van echte klanten. Dit zijn de verhalen van The Unbreakables. 4095 meter hoog: hete koffie op Low's Peak op Mount Kinabalu (Maleisië) "Het was half twee 's nachts en het grootste deel van de nacht lag de temperatuur onder nul. Ik trok mijn jas en lange onderbroek aan en liep met mijn Stanley outdoor thermosfles naar de voorraadbox. Eerlijk gezegd was het de eerste keer dat ik hem gebruikte. "Ik goot er een paar zakjes koffie en suiker in, deed er kokend water bij en sloot de fles goed af. Ik stopte hem in mijn tas en maakte me klaar voor de wandeling naar de top om half drie 's nachts. Toen we de top hadden bereikt, was ik bijna helemaal bevroren. Het warme water dat ik in een aparte fles (niet van Stanley) had meegenomen, was halverwege al ijskoud. Daarom betwijfelde ik of mijn Stanley fles met de warme koffie die ik eerder had gezet, bestand was tegen de ijskoude temperaturen op de berg. Mijn team bereikte rond zes uur de top. Tegen die tijd was de zon bijna op en was de temperatuur rond het vriespunt. We maakten een paar foto's. Toen pakte ik mijn Stanley fles en deelde een kopje met mijn vriend. Ik durf te zeggen dat de koffie nog kokend heet was. Oploskoffie smaakte nog nooit zo goed als op 4095 meter hoogte. Mijn Stanley fles heeft zijn waarde zonder twijfel bewezen.” -Mohamad Adam Bin Mohamad Yakob Als een feniks uit de as "Mijn moeder kocht mijn Stanley thermosfles in 1979 toen ik als loodgieter ging werken. Jaren daarvoor werkte ik in Maryland (Verenigde Staten). Er was een bizarre gasexplosie in het hotel waar ik verbleef en het brandde tot de grond toe af. Ik was er zelf niet, maar al mijn spullen wel. Alles wat ik bij me had, was ik kwijt. Weet je wat er als enige nog was, in bijna dezelfde staat, nadat de brand was geblust? Mijn Stanley thermosfles. "Sindsdien heb ik die thermosfles elke dag gebruikt. Hij is niet groen meer en heeft nogal wat deuken, maar hij houdt mijn koffie nog steeds gloeiend heet. Elke dag, de hele dag door. Ik gebruik hem op mijn werk en als ik ga jagen of vissen. Het gebeurt niet vaak dat ik hem niet bij me heb. Hij ging samen met mij in loondienst en gaat samen met mij met pensioen!" -Greg Gillard Een val van 487 meter "In 1978 werkte ik in een ondergrondse mijn. Terwijl ik wachtte om naar het werkniveau af te dalen, werd mijn Stanley uit mijn hand geslagen en rolde hij de schacht in. Ik had hem al opgegeven, maar toen ik later die dag de pompen controleerde, zag ik dat hij in het carter dreef. Hij was beschadigd door de val van 487 meter en de bekerdop was weg, maar verder was hij helemaal intact. Ik gebruik deze thermosfles nog steeds! -Monte L. Generaties lang "Ik heb warme herinneringen aan het feit dat mijn vader 's morgens al voor zonsopgang opstond, toen ik nog een kleine jongen was. Soms stond ik op en zag ik dat de Stanley op het aanrecht stond, naast mijn vaders enorme broodtrommel. Ik weet nog dat mijn vader zei dat er maar één thermosfles was die de moeite waard was om mee te nemen naar het bos: de Stanley. Hij zei altijd dat er niets erger was dan lauwe koffie. Ik herinner me dat ik toen dacht dat ik ooit vol trots met mijn Stanley het bos in zou trekken. Ik werd ouder en ging studeren. Tijdens de zomers werkte ik in het bos. Die eerste zomer kocht ik mijn eerste Stanley en nam hem trots mee naar het bos. Een Stanley was een statussymbool. "Het is nu 35 jaar later. Mijn eigen zoon studeert nu en werkt zomers in de bouw. Ik sta elke ochtend om vijf uur op om zijn lunch te maken en zijn eerste Stanley te vullen. Hij vindt het een geweldige thermosfles. Ook hij neemt hem vol trots mee naar zijn werk. Mijn grootvader, mijn vader, ikzelf en mijn zoon kozen allemaal voor een Stanley thermosfles. Van generatie op generatie blijven Stanley thermosflessen in de familie. Op een dag zullen mijn kleinkinderen een Stanley hebben." -Dennis H. Een schampschot als eremedaille "Mijn klassieke Stanley fles is tien jaar lang flink mishandeld in de VS, Mexico, Midden-Amerika, Chili en Peru. Hij is nu officieel de lelijkste thermosfles ter wereld, maar hij werkt nog als de dag dat ik hem kocht. Zijn eremedaille is een schampschot van een kogel, dat hij heeft overgehouden aan een overval op een bouwplaats in Guatemala. Ik wil dat mijn Stanley samen met mij begraven wordt. -Dave Moreno Stanley versus een vrachtwagen "Dit is een kort en krachtig verhaal. Mijn man liet ongemerkt zijn thermosfles onder zijn vrachtwagen vallen. Hij reed er toen met alle achttien wielen overheen, terwijl de vrachtwagen geladen was met 36.000 kg. Toen hij merkte dat de thermosfles weg was, reed hij achteruit om hem te zoeken, en reed er weer overheen! "Toen hij uit de vrachtwagen stapte, haalde hij de thermosfles tevoorschijn. Er zaten slechts een paar kleine krassen op! Hij goot de kokend hete koffie eruit, die er al minstens acht uur in zat." -Anoniem Heb jij een levensveranderende ervaring gehad met je vertrouwde Stanley fles? Laat het ons weten! Je kunt ons taggen op je favoriete sociale media of gewoon een mailtje sturen naar info@stanley-pmi.com!   OVER STANLEY Het merk Stanley heeft een rijke geschiedenis van meer dan honderd jaar. Uitvinder en oprichter William Stanley Jr. veranderde voorgoed de wijze waarop warme dranken werden gedronken. In 1913 combineerde hij vacuümisolatie en de kracht van staal in één draagbare fles, de volledig stalen thermosfles die we vandaag de dag kennen en maar wat graag gebruiken.

Het merk Stanley zit al heel lang in het vak. Al meer dan honderd jaar, om precies te zijn. Het was 1913 toen William Stanley de volledig stalen, dubbelwandige thermosfles uitvond en zijn naam erop zette. Het gerucht gaat dat hij wilde dat zijn koffie de hele dag heet bleef tijdens zijn werk en dat hij geïnspireerd werd door een aantal van zijn theorieën over het ontwikkelen van transformatoren. Het is maar weer eens bewezen dat noodzaak de moeder van de uitvinding is. Sindsdien is de naam Stanley synoniem geworden voor ultraduurzame, superbetrouwbare producten, met oog voor strak design en praktisch gebruik. Generaties mensen vertrouwen elke dag op hun flessen, bekers, voedselcontainers, kooksets, heupflessen, growlers, koelers en meer van Stanley, omdat ze weten dat deze hun eten en drinken langer op temperatuur houden en tevens bestand zijn tegen intensief gebruik. De Built For Life™ belofte van Stanley betekent dat je opa's thermosfles die wellicht werd gebruikt door piloten in de Tweede Wereldoorlog, vandaag zomaar naast die gloednieuwe Classic Vacuum Insulated fles kan staan, die jij hebt gekocht voor je kampeertrip van het weekend. Op het eerste gezicht zie je bijna geen verschil: Dezelfde sterke constructie, dezelfde klassieke look, dezelfde afwerking in Stanley hammertone green. Pas als je ze oppakt, merk je welke welke is. Als je letterlijk generaties lang de gouden standaard bent voor 'onbreekbaar', krijg je van klanten die zien dat Stanley flessen voor eeuwig meegaan, regelmatig deze vraag: Wat is er veranderd in de loop der jaren? Het antwoord: alles en niets. Het begin Als eerste moet je begrijpen wat een Stanley tot een Stanley maakt. Toen William Stanley in 1913 de dubbelwandige stalen vacuümisolatie uitvond, legde hij de basis van de technologie die de ongeëvenaarde prestaties van het bedrijf zou bepalen. In die tijd bestonden vacuümgeïsoleerde flessen uit glas. Ze hielden de koffie prima warm. Totdat er eentje beschadigd raakte. Tegenwoordig zorgt glas in je kopje koffie misschien voor een slechte dag, maar in 1913 was je 150 tot 200 dollar kwijt voor een nieuwe fles – en dat betekende eerder een slechte maand (of meer). Op dit punt maakte Stanley het grote verschil, met waarde en duurzaamheid. Een van de belangrijkste innovaties van Stanley was Char-Vac™: de dubbele wand werd gevuld met houtskoolstof terwijl de vacuümisolatie tot stand kwam. Deze methode maakte de flessen steviger en veerkrachtiger, maar ook zwaarder en groter. Stanleys uit de Char-Vac™-tijd waren zeer gewild en worden nog steeds gebruikt. Sommige Stanley fans zijn nog steeds geobsedeerd door de decennia oude flessen die ze als tieners kochten. Stanley stopte in 2009 met Char-Vac™ en koos ervoor om de stalen buitenwand te verdikken. Dit resulteerde in een fles die aanzienlijk lichter was, maar wel was gemaakt volgens dezelfde toonaangevende specificaties. Maar als we eerlijk zijn, werden de oude flessen gemaakt om flink mishandeld te worden. Dat is een stukje stoerheid waar onze nieuwere flessen uit de Classic-serie niet tegenop kunnen. Daarom hebben we in 2017 de Master-serie geïntroduceerd. Deze serie is gemaakt voor mensen die de extreme duurzaamheid van het vorige Char-Vac™ model nodig hebben. Dankzij de nieuwe Quad-Vac™-technologie blijven drankjes dagenlang warm. In de loop der jaren hebben we nog andere innovaties doorgevoerd, omdat we onze formule voortdurend hebben aangepast. De flessen kregen bredere halzen zodat ze makkelijker gevuld en schoongemaakt konden worden. We kozen voor een ander soort roestvrij staal, zodat onze flessen nog beter bestand zijn tegen roestvorming. We hebben een manier gevonden om het aantal lasnaden van de fles, potentiële probleempunten, te verminderen. Oud versus nieuw: welke fles is beter? Al deze kleine veranderingen waren en zijn onderdeel van dezelfde obsessieve jacht naar perfectie, die we vanaf het begin hebben gehad. William Stanley heeft in 1913 iets verbazingwekkends uitgevonden. Wij zijn blijven verbeteren wat onze flessen in het begin zo geweldig maakte: thermische isolatie en ongekende duurzaamheid. In een markt vol look-a-likes kan niets tippen aan de Quad-Vac™-technologie die wordt gebruikt voor de Master-serie. De vraag welke fles beter is, de nieuwe Stanley fles of de oude Stanley fles, blijft onderwerp van gesprek. De waarheid: de ene is niet beter dan de ander, want het zijn allebei Stanleys. De nieuwe flessen maken deel uit van een constante evolutie, van nooit tevreden zijn. Zoals bij elke grote uitvinder houdt het streven naar perfectie nooit op. De naam Stanley is meer dan één product of proces. Het is een belofte aan de mensen die al jaren op ons vertrouwen: we maken flessen die een leven lang meegaan. Of het nu een Stanley is die je in 1965 kocht of gisteren, wij zullen altijd onze levenslange garantienakomen, zodat we ervoor kunnen zorgen dat elk product net zo betrouwbaar en duurzaam is als op de dag dat je het kocht. Heb jij een levensveranderende ervaring gehad met je vertrouwde Stanley fles? Laat het ons weten! Je kunt ons taggen op je favoriete sociale media of gewoon een mailtje sturen naar info@stanley-pmi.com!   OVER STANLEY Het merk Stanley heeft een rijke geschiedenis van meer dan honderd jaar. Uitvinder en oprichter William Stanley Jr. veranderde voorgoed de wijze waarop warme dranken werden gedronken. In 1913 combineerde hij vacuümisolatie en de kracht van staal in één draagbare fles, de volledig stalen thermosfles die we vandaag de dag kennen en maar wat graag gebruiken.

Als we aan buiten koken denken, denken we al gauw aan hotdogs en bonen in blik. Deze maaltijden vullen je maag, maar of je smaakpapillen blij zijn, is een tweede. Ook als je jouw moderne stulpje inruilt voor de schoonheid van het buitenleven, kun je genieten van een hoogwaardige maaltijd. Sterker nog, het is een geweldige kans om je kookkunsten te verbeteren en iets nieuws uit te proberen. In aflevering twee van Not without salt deelde blogger en superchef Ashley Rodriguez verschillende recepten die ze maakte tijdens haar nachtelijke schelpenvisavontuur in Olympia, Washington (Verenigde Staten). Nadat ze urenlang het strand had uitgekamd, verzamelde Ashley verse ingrediënten zoals oesters en mosselen. Ze stopte ze in haar Adventure koeler en ging het strand op. Daar maakte ze een outdoor keuken met de Adventure Base Camp kookset. Ashley ging aan de slag en creëerde een verfijnd menu, compleet met bijpassende dranken. Carbonara met gerookte venusschelpen Hoewel dit recept heel anders is dan de klassieke carbonara, is het misschien wel de lekkerste maaltijd voor bij het kampvuur. De venusschelpen stomen en roken langzaam op het vuur en nemen de geur op van het spek en de knoflook die in dezelfde pan werden gebakken. De heerlijke, romige saus wordt op magische wijze gemaakt van eieren, Parmezaanse kaas en het warme, zetmeelrijke water waarin de pasta heeft gekookt. Het gerecht wordt gegarneerd met frisse citroen, kleurrijke en verfrissende peterselie en nog meer kaas (uiteraard). Portiegrootte: 4 tot 6 170 g pancetta of spek, in reepjes van ongeveer een centimeter 4 teentjes knoflook, in dunne plakjes gesneden 450 g spaghetti of bucatini Zeezout 20 gram Parmezaan, geraspt, plus meer voor de garnering 3 grote eieren 1 theelepel versgemalen zwarte peper, plus wat extra voor de garnering 2 theelepels fijn geraspte citroenschil, plus wat extra voor de garnering 3 eetlepels vers citroensap 450 g venusschelpen, schoongeschrobd 32 gram grof gehakte Italiaanse peterselie voor de garnering Vul een grote kook- of soeppan tot de helft met water en voeg voldoende zout toe, zodat het water naar de zee gaat smaken. Breng dit aan de kook. Terwijl het water kookt, bak je de pancetta gedurende 5 tot 7 minuten krokant in een grote koekenpan. Voeg de knoflook toe en bak mee totdat deze goudkleurig en knapperig is, in 3 tot 4 minuten. Leg de pancetta en de knoflook op een bord. Voeg de venusschelpen toe aan dezelfde pan waarin je het spek en de knoflook hebt gebakken. Zet de pan al roerend één minuut op het vuur, zodat de venusschelpen het achtergebleven vet opnemen. Haal de pan van het vuur, zet hem naast het vuur. De venusschelpen gaan langzaam open en nemen wat van die heerlijke rook op. Kook de pasta al dente, in 10 tot 12 minuten. Doe de Parmezaanse kaas, eieren en zwarte peper in een grote kom en roer door elkaar. Doe de hete pasta direct bij het eimengsel en roer goed en snel zodat de eieren niet stollen. Voeg een beetje pastawater toe zodat de saus romig wordt. Voeg het spek, de knoflook en de venusschelpen aan de pasta toe en roer de citroenschil en het citroensap erdoor. Leg de pasta op een serveerschaal en garneer met de geraspte Parmezaanse kaas, citroenschil, zwarte peper en peterselie. Rauwe oesters met citroenachtige dilleolie en Pecorino Het is best intimiderend om schelpdiergerechten te bereiden voor mensen die hun leven hebben gewijd aan het kweken van de beste schelpdieren die er zijn. Maar ik was heel erg blij (en misschien zelfs een beetje verrast) hoe heerlijk deze combinatie was. De prachtige smaragdgroene olie in de oesterschelp vormt samen met de zoute pekel een groene zee. De Pecorino is een royale, romige toevoeging die de zure, zoutige smaak prachtig doorbreekt. Portiegrootte: 4 tot 6 1 klein bosje dille, stelen verwijderd, gescheurd 1 klein teentje knoflook Schil van een citroen 59 ml olijfolie 2 eetlepels vers citroensap Pecorino, fijn geraspt 1 dozijn oesters, rauw, in de halve schelp. Doe de dille, knoflook en citroenschil in een vijzel of kleine keukenmachine. Stamp fijn of verwerk tot kleine stukjes. Roer het citroensap erdoor en giet dan de olijfolie erbij. Deze olie kan je van tevoren maken en opwarmen. Bedek elke oester met een theelepel van de dille-olie en rasp er Pecorino over. Spicy tequila oestershooters Behalve de warmte van de kolen, kan ik geen betere manier bedenken om op te warmen na een nachtelijk schelpdieravontuur. Omdat het gerecht rechtstreeks in de schelp wordt geserveerd, heb je geen ruimte nodig in je rugtas voor glaswerk. En houd je dus meer ruimte over voor tequila. Portiegrootte: Voor 8 oestershooters 1 schijfje jalapeño 2 komkommerschijfjes 5 muntblaadjes 30 ml tequila 1 limoen, in partjes gesneden 8 oesters, ontdaan van de schelp maar in de schelp bewaard Leg de jalapeño, komkommerschijfjes en muntblaadjes op de bodem van een cocktailshaker. Stamp voorzichtig tot de ingrediënten licht geplet zijn en de geuren vrijkomen. Vul de shaker met ijs en voeg de tequila toe. Plaats het deksel terug en schud krachtig. Giet een beetje over elke oester en maak af met een scheutje limoensap. Dien meteen op.

Afgelopen zondag ben ik met wat vrienden in een Volkswagen Westfalia uit 1985 gestapt. We wilden de avond doorbrengen bij de Little North Fork van de rivier Coeur d'Alene, in Idaho (Verenigde Staten). We hingen de hele middag rond en gingen vliegvissen zonder resultaat. Daarna vonden we een plekje om neer te ploffen, na ongeveer twintig kilometer op een winderige zandweg langs de rivier, waar we in alle rust een maaltijd konden maken en tijd met elkaar konden doorbrengen. in de buitenlucht is iets waar ik echt van geniet. Ik raad iedereen ten zeerste aan een keer per week buiten, ver van de bewoonde wereld, een maaltijd te bereiden. Dan kun je in alle rust genieten van het moment, zonder dat je wordt afgeleid door je telefoon, je werk en de dagelijkse drukte. Het was niet onze vaste tacodag, maar we hebben toch genoten van een eenvoudig recept voor kampeertaco's. Buiten koken is meestal geen glamoureuze bezigheid, tenzij je het juiste gereedschap hebt. Persoonlijk heb ik vele avonden worst boven het vuur gegeten met s'mores (een Amerikaans toetje) voor toe. Dan zijn er afgelegen gebieden. Dat is een heel ander verhaal. Tijdens die avonturen eet je meestal een voorverpakte of gevriesdroogde maaltijd. De laatste tijd ga ik steeds vaker kamperen met mijn gezin. Hoe meer ik met mijn gezin ging kamperen met de auto, hoe meer ik ervan genoot om in het bos een echte maaltijd te bereiden. Deze vorm van kamperen vergt wel wat meer planning en ruimte. Maar een maaltijd in de open lucht, samen met mijn geliefden, maakt het allemaal de moeite waard. Extra fijn als het dan een makkelijk te maken tacorecept is. We gaan zo naar het recept. Herinner je je nog dat ik het had over die essentiële tools, waarmee buiten koken een eitje wordt? Dankzij mijn Stanley kookgerei is buiten koken supermakkelijk voor mijn gezin en mij. Ik neem altijd mijn Adventure Full Kitchen Base Camp kookset mee tijdens elke kampeertocht. Een van de dingen die ik te gek vind aan deze kookset, is dat je hem heel compact kunt inpakken. In de stalen pan van 3,5 liter zitten: 1 drielaags koekenpan van 0,94 l 1 snijplank 1 spatel met uitschuifbare handgreep 1 serveerlepel met uitschuifbare handgreep 4 borden (diameter van 15,2 cm)) 4 kommen (0,65 l) 4 sporks 1 afdruiprek 1 onderzetter Had ik al gezegd dat het deksel van de pan luchtgaten bevat, zodat je het ook als vergiet kunt gebruiken? Dit is een verdomd mooie set. Tip van een pro: Er is één ding dat me opviel aan het Stanley kookgerei; aanbranden is onvermijdelijk. Hoeveel olie ik ook gebruik, ik heb uiteindelijk altijd een klein laagje zwart en een verweerde pan. Voor mij is dit geen probleem, maar in het bos kan het lastig zijn om een pan schoon te maken. De beste manier om de pan ter plaatse schoon te maken is om naar de rivier te lopen, wat zand in de pan te gooien en er met een steen overheen te wrijven. Hierdoor wordt de pan bijna volledig schoon en hoef ik hem thuis bijna niet schoon te maken RECEPT EENVOUDIGE KAMPEERTACO'S Ik heb allerlei leuke kampeerrecepten gemaakt met deze uitrusting, maar een van mijn favoriete kampeermaaltijden is een variant op taco's. Iedereen is gek op taco's en met dit eenvoudige maar heerlijke recept kan het nooit misgaan. Ingrediënten: Fijngemalen vlees naar keuze Versnipperde sla Tomaten in blokjes Gele ui Rode paprika Salsa Guacamole Tortilla's (maïs, bloem, of een slawrap als je minder koolhydraten wilt eten) Tacokruiden (dit is een essentieel onderdeel van mijn kampeerbox, samen met zout, peper en hete saus) Olie om in te bakken Bereidingswijze eenvoudige kampeertaco's: Kruid je fijngemalen vlees met de tacokruiden. Doe een beetje olie in je stalen pan en bak het gehakt tot het bruin is. Snijd de ui en paprika fijn en fruit ze in de koekenpan. Nadat je de groenten en het vlees hebt gebakken, doe je alles in de pan. Gebruik de koekenpan om je tortilla's op te warmen (optioneel, maar wie houdt er van koude tortilla's?) Leg een lepel vlees en groenten in een warme tortilla, garneer met sla, tomaten en guacamole. Hoppa! Klaar is je diner. Dus: ga op pad en bereid eten in het bos. Bel me later maar om me te bedanken.   OVER GRAFTON Ik ben een #raddad, fietsenmaker, fotograaf en liefhebber van alles wat het westen van de VS te bieden heeft. Je kunt me vinden op twee wielen, op ski's, of tot m'n knieën in de rivier. Mijn handen zijn altijd vettig en ik doe er alles aan om zo veel mogelijk buiten te kunnen spelen.

Je weet het: een aantal van de beste maaltijden die je ooit hebt gegeten, werden niet binnenshuis bereid. Inderdaad! Wij vinden het geweldig om buiten te koken. De frisse bries op je gezicht en het geknetter van het kampvuur vormen de perfecte ambiance voor een heerlijke maaltijd. Wat is dan de reden dat we niet vaker buiten koken? Het antwoord: we hebben niet de juiste uitrusting. Buiten koken is een van de beste culinaire ervaringen. Toch wordt het hebben van de juiste uitrusting enorm onderschat. Meestal zoek je een lichtgewicht uitrusting, die duurzaam is en gemakkelijk te reinigen. Je wilt multifunctioneel kookgerei waarmee je jouw ontbijt, lunch en diner kunt maken. Wij hebben het antwoord! Je hebt de Stanley Base Camp kookset nodig. Mijn favoriete gerecht om buiten te maken is het ontbijt. Er gaat niets boven een koekenpan vol eieren en koolhydraten op het vuur. Ik nam mijn nieuwe Stanley Base Camp kookset mee naar het meer, om tijdens het weekend uit te testen of hij mijn ruige kookstijl aankon. Dat was geen enkel probleem. Ten eerste werd de kookset geleverd met allerlei onderdelen die perfect in de pan van 3,7 liter passen. De set bevat een koekenpan, bestek, spatels, borden, kommen, een afdruiprek, een hittebestendige onderzetter en een snijplank. Dit compacte kookwonder is klaar voor al je ervaringen boven het kampvuur. Als je deze jongen gaat uitproberen, moet je mijn nieuwe recept 'chipotle ei in een pannetje' hieronder eens proberen. Dit pittige en zoete recept vult je met de calorieën die je nodig hebt voor een avontuurlijke dag. Zorg ervoor dat je jouw Stanley Base Camp kookset meeneemt! RECEPT VOOR EEN CAMPINGONTBIJT: CHIPOTLE EI IN EEN PANNETJE Bereidingswijze Resultaat: 1-2 porties Voorb: 5 minuten Koken: 15 minuten Uitrusting: Stanley Base Camp Cook Se Ingrediënten voor chipotle ei in een pannetje 2 verse eieren 128 gram rösti 64 gram bacon (fijngehakt) 3 eetlepels boter 1 eetlepel paprikapoeder 1 eetlepel bruine suiker 1/2 eetlepel chipotlepoeder 1/2 eetlepel zeezout Peterselie (optioneel) Bereidingswijze Maak met houtskool of hout veilig een vuur waarop je kunt grillen. Pak de koekenpan, de spatel en het deksel van je Stanley Base Camp kookset. Zet de koekenpan op het vuur en verwarm 2 minuten voor. Doe de boter in de koekenpan en laat smelten. Voeg de rösti toe en laat ze 3-4 minuten bakken. Schuif de rösti naar één kant van de pan en bak het spek aan de andere kant. Laat het spek bruin worden. Nadat zowel het spek als de rösti bruin zijn geworden, voeg je alle bovenstaande kruiden toe. Meng de kruiden, de rösti en het spek. Laat nog 2-3 minuten bakken. Maak een gat in het midden, voeg meer boter toe als de pan droog is en breek twee eieren in het gat. Dek af met een deksel en laat naar wens stollen. Haal de koekenpan van het vuur, garneer met koriander en serveer! Meer recepten van Derek Wolf vind je op OverTheFireCooking.com. OVER DEREK WOLF Ik bende kok& en de bedenker achter Over The Fire Cooking. Ik vind het geweldig om te reizen en geïnspireerd te worden door hoe vuur, mensen en eten samenkomen.

Tips voor het samenstellen van de perfecte kampeerkookset om je voor te bereiden op het volgende seizoen in de buitenlucht.  GENIET TIJDENS JE BUITENAVONTUREN VAN ONVERGETELIJKE MAALTIJDENOf je nu een traditionele kampeerder, een sterrenkijker of een watervalliefhebber bent, er is duidelijk meer dan één manier om te kamperen. Hoe je ook kampeert, op gegeven moment krijg je honger en dorst. Of je nu gaat kamperen, met je gezin een tentje opzet in je achtertuin of een weekendje weg gaat, het Stanley kookgerei voor kamperen en is ontworpen om smaakvolle maaltijden van hoge kwaliteit te bereiden. Alle kookgerei en benodigdheden voor je ultieme kampeerkookset.KOKEN De Adventure Full Kitchen Base Camp kookset is een perfect startpunt voor koken tijdens het kamperen. De set heeft alles wat je nodig hebt voor het maken van smakelijke maaltijden voor vier personen. Je kunt de set compact opbergen als je hem niet gebruikt. Als je met z'n tweeën of alleen reist, bekijk onze Adventure Stainless Steel kookset voor twee dan eens. DRINKEN Er gaat niets boven een warme kop koffie in de ochtend of een koud biertje aan het einde van een avontuurlijke dag. Maar die smaken nog lekkerder als je naast het meer op de camping zit. Of je nu je ochtendkoffie drinkt, of een cocktail, mocktail of wijn tijdens happy hour bij het vuur, met onze bekers, pullen en glazen zit je goed. Ze houden je favoriete dranken urenlang warm of koud. OPBERGENOf je nu je zelfgemaakte maaltijd meeneemt naar de camping of je campingmaaltijd mee wilt nemen tijdens je avonturen in de buitenlucht, onze geïsoleerde voedselpotten en koelers staan voor je klaar. Ze houden je favoriete dranken urenlang warm of koud zodat je er overal van kunt genieten. Onze Adventure Stainless Steel All-in-One voedselpot heeft zelfs een apart compartiment om te voorkomen dat je granola, noten en zaden klef worden. Hij heeft ook een geïntegreerde spork. RECEPTEN 7RECEPTEN DIE JE KUNT MAKEN MET JE KAMPEERKOOKSETZodra je jouw Stanley kookgerei hebt verzameld, is het tijd om het uit te testen met deze kampeerrecepten.

Geniet je van een kom overnight oats die je de avond ervoor al maakt, zodat je 's ochtends het fornuis niet aan hoeft te zetten.

Peter Perch heeft een achtergrond in skateboarden en graffiti. Hij maakte kunst waarvan hij dacht dat andere mensen het zou willen zien. Pas toen hij ging tekenen en schilderen waar hij al sinds zijn kindertijd door geobsedeerd was, vond hij een nieuwe richting voor zijn kunst. Pas toen had hij echt beet. In het kader vanonze samenwerking met Peter Perch nodigden we de viskunstenaar uit om zijn Built for Life passie te delen. We gingen met Peter in gesprek en vroegen hem naar zijn liefde voor vissen en zijn viskunst.  Stanley: Kun je ons iets vertellen over jezelf en je kunst? Peter Perch: Mijn naam is Peter Perch, ik ben viskunstenaar. Ik schilder vissen. Ik leef vissen. Ik vis vissen. Ik ben illustrator van vissen en wilde dieren. Ik ben gevestigd in Nederland, maar werk aan wereldwijde projecten. Ik ben niet de viskunstenaar die je grootvader kende. Ik maak geen realistische oude schilderijen van forellen. Ik heb een achtergrond in skateboarden en graffiti. Ik denk dat dit de reden is waarom mijn ontwerpen van een afstand de aandacht trekken. Stanley: Wat maakt jouw kunst zo uniek en populair over de hele wereld?Peter Perch: Achteraf gezien is het allemaal best logisch. Aan het begin van mijn carrière was ik te veel bezig met het maken van kunst waarvan ik dacht dat mensen het wilden zien. Pas toen ik kunst begon te maken die ik wilde zien, besefte ik dat ook andere mensen dat willen zien. Ik hou me niet echt aan de traditionele regels van de viskunst. Ik vind het leuk om dingen te combineren. Ik gebruik verschillende technieken. Ik gebruik inside jokes die alleen vissers begrijpen of maak grappen over vissen, vissers of mezelf. Stanley: Hoe ben je geïnteresseerd geraakt in vissen, en hoe ben je viskunstenaar geworden?Peter Perch: Als kind ging ik vaak in de buurt fietsen om vissen te spotten in de kanalen of de rivieren en ze te vangen. Daarna bestudeerde ik ze. Ik denk dat het in mijn bloed zat om viskunstenaar te worden. Vissen vangen is misschien wel een van de belangrijkste onderdelen van mijn creatieve proces. Pas nadat ik bepaalde vissoorten heb gevangen, begrijp ik ze echt. En pas dan kan ik ze illustreren of schilderen. Ik ben elke dag uren bezig met het tekenen van schubben. Dat is voor mij een soort meditatie. Ik ga er helemaal in op en teken alleen maar schubben, schubben en schubben.Stanley: We weten dat je Stanley producten gebruikt in je dagelijks leven, tijdens het vissen en als je aan je viskunst werkt. Wat vind je het mooiste aan deze samenwerking met Stanley?Peter Perch: Eigenlijk heeft elke visser die ik ken al een Stanley fles. Je opa gebruikte deze fles al tijdens het vissen. Ik ben echt trots op deze samenwerking met Stanley, want het is zo'n iconisch product. Het is echt een goed product om viskunst op te zetten.  Stanley: Een laatste vraag Peter: wat heeft de toekomst voor jou in petto?Peter Perch: Ik ben erg benieuwd wat de toekomst zal brengen, maar één ding weet ik zeker, het zal vis zijn. Klik hier om de andere Stanley Stories te bekijken.    

Even ten zuiden van Aberdeen (Schotland) hebben Charlie, Caroline en hun team op Glen Dye een toevluchtsoord gecreëerd, een oase ver weg van alle drukte, omringd door natuur. Het is een plek waar je naar voedsel kunt zoeken, in het wild kunt zwemmen of lessen kunt volgen in bushcraft: overleven in de natuur. Hier kun je aan het alledaagse ontsnappen op een onalledaagse plek. De hutten zijn vervaardigd en uitgerust met de beste producten om bestand te zijn tegen extreme weersomstandigheden. Het is een gezellige en bijzondere plek waar je kunt logeren en de Schotse natuur en ambachten kunt ontdekken. Zoals Charlie zegt: "authenticiteit en integriteit definiëren onze toekomst omdat die altijd zullen blijven bestaan." Net als Stanley hebben Charlie en Caroline dus iets gemaakt wat #Builtforlife is! Bekijk onze nieuwste aflevering van Stanley Stories en laat je inspireren door de reis van Glen Dye.

Jack en Peter zijn de medeoprichters van Crews & Brews; een vriendschap en club, geboren uit gezamenlijke liefde voor koffie en hardlopen en een nieuwsgierigheid naar de mensen die gek zijn op beide. Crews & Brews is een club die de hardloopevenementen organiseert en documenteert, met prachtige runs en heel veel kopjes koffie. Op een warme middag in juni ontmoetten we de oprichters om meer te weten te komen over Crews & Brews en de uitgebreide organisatie en planning die bij elk evenement komt kijken. We zagen duidelijk hoe ze met elkaar omgingen en hoe hun samenwerking in balans is. Ze passen bij elkaar als... nou ja, koffie en hardlopen. Bij elke run neemt Peter de organisatie en logistiek op zich en Jack de creativiteit en uitvoering van het project. Tijdens de lockdown in 2021 ging Peter hardlopen om buiten tijd met anderen door te brengen en op een veilige en sociale manier bezig te blijven, onder het genot van een kopje afhaalkoffie. Van daaruit is het concept en de community gegroeid. Het is duidelijk dat hardloopclubs de laatste maanden in opkomst zijn op wellnessgebied. Het was interessant om een vlieg op de muur te zijn bij de planning van dit evenement in Kopenhagen. Op dag 1 liepen we de route met de jongens. Ze dachten na over elke bocht en brug en hoe een grote groep mensen hier moeiteloos en veilig kon manoeuvreren. Op dag 2 ontmoetten we de community. Dertig mensen kwamen opdagen om de schilderachtige route langs het water door de Scandinavische stad te lopen. Toen de 5 kilometer erop zaten, ontmoetten we elkaar in het prachtige minimalistische Prolog Café en keken toe hoe vreemden vrienden werden en vrienden bijpraatten tijdens een kop koffie. De spontane en vertrouwde sfeer die Crews & Brews in zo'n korte tijd creëerde, is de definitie van community. Het resultaat van de missie en het documenteren van elke run, is iets dat meer mensen zouden moeten volgen. Doe mee als ze naar jouw stad komen en maak deel uit van deze Crew. Dit wil je echt niet missen.

Weet je wat het is? Ik heb het niet graag koud. Mijn leven bestaat uit reizen en kamperen in de meest extreme omgevingen ter wereld. Je zou denken dat kou dan een groot probleem is. De werkelijkheid is echter anders. Hoewel ik het niet graag koud heb, ben ik wel graag buiten in de kou. Wat nog belangrijker is, ik heb het graag warm en comfortabel, hoe laag de temperaturen ook zakken. De winter is een geweldige tijd om buiten te zijn. Een paar basisaanwijzingen kunnen al het verschil betekenen tussen plezier hebben en bevriezen. Kamperen bij koud weer is geweldig. Houd dat zo met deze eenvoudige, maar cruciale winterkampeertips. Blijf warm, echt... Elk gesprek over kamperen in de winter zou moeten beginnen met een overzicht van laagjes. Het concept van lagen houdt in dat je verschillende lagen kleding aan- of uittrekt naarmate je opwarmt en afkoelt. Het doel van elke winteractiviteit is, verrassend genoeg, om het niet te warm te krijgen en niet te zweten. Zodra je zweet, wordt de warme isolerende luchtlaag om je lichaam vervangen door warmte-absorberend water (zweet). Daarom draag ik altijd een lichte vochtafvoerende basislaag op mijn huid om het zweet van mijn lichaam af te voeren. Daarover draag ik een isolerende laag, bijvoorbeeld een tweede basislaag of een fleece. Daarover komt een winddichte (en ademende) shell. Afhankelijk van de intensiteit van mijn activiteiten of de temperatuur kan ik zo nodig lagen aan- of uittrekken. IJsvissen in het Noord-Minnesota (Verenigde Staten)? Zes of zeven lagen. Backpacken in de winter? Slechts twee of drie. Zorg voor je voeten Als eerste is het een goed idee om winterlaarzen te hebben. Het is belangrijk dat de laarzen droog blijven aan de binnenkant (zweet) en buitenkant (sneeuw en smeltwater). Verder draag ik graag binnensokken met daarover dikkere sokken. Zorg ervoor dat je laarzen niet te strak zitten, anders wordt de bloedsomloop, die ervoor zorgt dat je warm blijft, afgekneld. Je verliest ook veel warmte via je voetzolen en het contact (geleiding) met de grond. Ik raad altijd aan een goede inlegzool te gebruiken, Als je langere tijd in de sneeuw doorbrengt, ga dan ook op een geïsoleerd matje staan. Tenten: Over tenten gesproken... Het zal je verbazen hoeveel comfort (en warmte) twee dunne laagjes nylon kunnen bieden als je in de winter gaat kamperen. Gebruik, indien mogelijk, een vierseizoenentent. De binnentent bevat doorgaans minder gaas en houdt daardoor de warmte beter vast. Gebruik sneeuwschoenen, ski's of je laarzen om een voetafdruk te maken die groot genoeg is voor het opzetten van je tent. Vervang je zomerstokken door grotere sneeuwstokken, piketten of ski's waarmee je een dead man kunt maken. Ik neem meestal een kleine borstel mee om mijn laarzen en kleren schoon te maken, zodat er geen extra sneeuw (en smeltwater) in de tent komt. Als er een basiskamp is, gebruik ik meestal een vestibule. Daarmee kun je handiger je tent in- en uitgaan, spullen opbergen en koken. Slapen in de kou Je kunt tijdens het slapen ook verschillende lagen gebruiken, net als bij je kleding. Ik gebruik meestal een slaapzak voor koud weer met daaroverheen een grotere zak voor extra isolatie. Je moet je natuurlijk ook isoleren tegen de sneeuw en daarom heb je een slaapmatje nodig dat bestand is tegen de winter. In de winter gebruik ik meestal twee matten, waarvan één mat van gesloten celschuim. Zorg ervoor dat je droge lagen draagt tijdens het slapen. Als je een extra dosis warmte wilt, vul dan een waterfles met heet water en plaats deze in de slaapzak bij je voeten. Ten slotte: als het echt koud is, zorg er dan voor dat je slaapzak goed rond je gezicht en hoofd zit. Wat eet je als het koud is? Het voordeel van kamperen in de winter is dat je je geen zorgen hoeft te maken dat je eten bederft. Maar bevroren voedsel is lastig te eten. Daarom probeer ik voedsel te kiezen dat ik gemakkelijk kan eten als het bevroren is of dat weinig voorbereidingstijd vergt. Ik probeer voedsel in porties te verdelen, overtollige verpakkingen van tevoren te verwijderen en maaltijden samen te voegen. In de winter eet ik over het algemeen meer calorieën dan in de zomer, maar ik zorg altijd voor een goede balans tussen koolhydraten, eiwitten en vetten. Soep is essentieel voor de wintercamping Het klinkt misschien niet zo belangrijk, maar soep heeft meer dan eens mijn je-weet-wel gered. Tijdens mijn expedities maken we elke ochtend soep in een van de Stanley vacuüm voedselpotten. Bij de lunch is de soep nog warm (hoe koud het ook wordt) en genieten we van extra energie en warmte. Filosofisch gezien biedt de soep een goed rustpunt gedurende de dag; we kijken altijd uit naar de soeppauze. Hydratatie is belangrijk, zelfs in de kou De meeste mensen concentreren zich in de zomer op hydratatie. In koude omstandigheden wordt het vaak over het hoofd gezien. Ik reis volgens een schema en stop elk uur om wat te drinken. Een Stanley thermosfles die ervoor zorgt dat je drank warm en drinkbaar blijft, is essentieel wanneer je in de winter kampeert.   OVER ERIC LARSEN Eric Larsen is poolavonturier, expeditiegids, hondensleedrijver en voorlichter. Hij heeft de afgelopen vijftien jaar gereisd in enkele van de meest afgelegen en wilde plaatsen die nog op aarde bestaan. In 2010 werd hij de eerste persoon in de geschiedenis die binnen een periode van 365 dagen de drie 'polen' van de wereld bereikte.