Stanleys in het wild: de Stanley van Willem en Steffi

Het is geen geheim dat Stanley gemaakt is om lang mee te gaan. Het gebeurt geregeld dat een Stanley thermosfles die vijftig jaar geleden uit de fabriek kwam rollen, nog steeds wordt gebruikt om koffie warm te houden. In dat kader vertelt onze nieuwe serie Stanleys in het wild de verhalen van jullie onverwoestbare Stanleys: de plaatsen waar ze zijn geweest en de dingen die ze hebben meegemaakt.

Als eerste gaan we naar de Noordpool met hondensleeërs Willem en Steffi. Sinds 2014 trekken deze twee met hun team Alaska husky's over het zuidelijke deel van de Noordpool. En ze nemen hun trouwe Stanley fles mee op sleeptouw. Omdat we weer wilden weten, gingen we met hen in gesprek over warme dranken, koud weer en hun liefde voor dit unieke vervoermiddel

Hoe lang hebben jullie jeStanley Classic Legendary fles al?

Ik weet het niet zeker, ik denk ongeveer twaalf jaar. De Stanley maakt sinds het begin van ons avontuur deel uit van onze uitrusting. Vóór het hondensleeën deden we aan bergbeklimmen en wandelen in Scandinavië. We namen de Stanley altijd met ons mee.

We kunnen ons voorstellen dat het daar goed van pas komt. Waar gebruik je hem voor?

Hoofdzakelijk voor heet water en koffie. We zijn allebei totaal verslaafd aan koffie en vinden het heerlijk om onderweg een pauze in te lassen en onder het genot van een goede kop warme koffie naar de honden te kijken die snacks eten en afkoelen.

De Stanley is voor ons verreweg de beste keuze om dranken urenlang te isoleren in een arctisch klimaat, maar hij is ook geweldig om warm water te mee naar buiten te nemen. Zo kunnen we sneller eten bereiden voor onszelf. En sneller eten betekent dat we meer tijd hebben voor de verzorging van de honden, wat superbelangrijk is tijdens een race of expeditie.

Wat pak je naast jeStanley thermosfles nog meer in voor een hondensledetocht?

Veel. De sleetas weegt al snel 40 kg. Als eerste de verplichte outdooruitrusting zoals GPS, powerbanks, een bijl, kaart, slaapzak, noodsignaal, duct tape, sneeuwschep en EHBO-kit. Dan verschillende reserveonderdelen voor de slee, zoals touwen en glijders.

Onze raceslee heeft een ingebouwde tent die ook wat weegt en natuurlijk hebben we veel eten nodig. Het doel is om licht te reizen, maar met een roedel van veertien honden is dat niet altijd gemakkelijk.

Dat is logisch. Hoe belangrijk is een hoogwaardige uitrusting tijdens een expeditie?

Essentieel. Het maakt niet uit of je onder zware omstandigheden reist of geniet van een mooie dag met zon. Een goede en betrouwbare uitrusting is de sleutel tot succes. Ik vergelijk het vaak met een verzekering, waar je pas aan hoeft te denken als er iets mis gaat. Een hoogwaardige uitrusting betekent dat je je kunt concentreren op de ervaring en het avontuur.

Hoe zijn jullie ooit begonnen met hondenslee-expedities?

Steffi en ik zijn rond 2014 begonnen met hondensleeën. We hadden een sabbatical genomen en reisden door Noordoost-Europa. Op een gegeven moment kregen we de kans om te gaan wonen en werken op een kleine huskyboerderij in Noord-Noorwegen.

Ons plan was om er een maand te blijven en dan door te trekken naar Zweden, maar vanaf het moment dat we bij de boerderij aankwamen waren we verkocht. De geur van een huskyboerderij, het geblaf, de gezichten van alle honden en de opwinding in hun ogen... Toen kwam onze gastheer enkele minuten later naar buiten met allemaal winterkleren aan. Hij was hetzelfde gekleed als de mensen die ik als kind kende uit mijn Jack London-verhalen. Dat was het moment dat we allebei verslingerd raakten aan hondensleeën.

Wat is er zo bijzonder aan hondensleeën? Wat onderscheidt ze van andere manieren van reizen?

Allereerst de honden. Alaska husky's zijn zo gefokt dat ze supervriendelijk zijn voor andere honden en mensen. Het zijn geweldige lopers en ze zijn superbetrouwbaar. Als je goed voor ze zorgt, nemen ze je op in hun roedel en gaan ze met je om alsof je een van hen bent. En dat is natuurlijk bijzonder.

Verder de slee zelf: elke hondenslee wordt met de hand gemaakt door bekwame ambachtslieden. De technieken zijn nog steeds dezelfde als honderd of meer jaar geleden. Expeditiesleeën zijn nog altijd van hout en worden met touw aan elkaar vast gemaakt.

Het is een combinatie van vaardigheden, vertrouwen en avontuur. Een hondenslee is een zeer rustige, stille manier van reizen, maar tegelijkertijd word je altijd volledig blootgesteld aan de natuur. Als je begrijpt hoe de honden leven en hoe zij de wereld zien, is dat een magische ervaring. Ik hoorde ooit een hondendrijver in een video zeggen: "hondensleeën bevindt zich op het kruispunt van vaardigheden en chaos." Dat is een goede samenvatting.

Met wat voor uitdagingen krijg je te maken als je op de Noordpool bent? Het lijk me niet makkelijk.

Er kunnen verschillende dingen gebeuren. Waar je altijd mee te maken krijgt als je daar bent, is sneeuwstormen. Dan zijn er natuurlijk de white-outs, waarbij je niets anders ziet dan witte sneeuw. Dan heb je een bijzonder, arctisch verschijnsel genaamd overvann. Dat is water op bevroren meren of rivieren, dat de dikke laag ijs naar beneden kan duwen. Bij overvann kun je in kniediep water staan terwijl er nog een dikke laag ijs ligt die het gewicht draagt. Dat voelt heel vreemd.

Als we met onze eigen teams op pad zijn, is de temperatuur een cruciale factor. Als de temperatuur onder de -25 graden Celsius zakt en het stormt, moeten we rekening houden met bevroren vingers, neuzen of wangen.

Hoe ziet je dagelijks leven eruit als je op expeditie bent?

Het is alleen wij en de honden. Als we geluk hebben vinden we berghutten en kunnen we een kamp opzetten, met lange latten en stro voor de honden, zodat ze een warme jas om zich heen hebben. Maar de dagen zijn natuurlijk gevuld met werken. Dat betekent vroeg opstaan, hout zoeken en hakken, eten maken voor de honden, sneeuw smelten of graven naar water onder de sneeuw. 's Avonds laat werken we aan onze uitrusting of plannen we de volgende route.

Waar slaap je?

We hebben altijd een tent bij ons. We slapen in de tent die in de sleetas geïntegreerd is of we nemen een jervenduk mee (dat is zoiets als een bivak) en slapen buiten. Soms maken we gebruik van de oude gamme, dat zijn hutten voor jagers. Indien mogelijk nemen we routes die in de buurt liggen van berghutten, zodat we binnen kunnen slapen.

Dat lijkt me een goed idee. Wat eet je als je op pad bent?

Expeditiemaaltijden zijn gewoonlijk kant-en-klare maaltijden die met heet water worden opgewarmd, maar soms nemen we verse dingen mee, gemengd met pemmican.

Wat is dat?

Pemmican is een mengsel van gedroogd vlees, vet en kruiden. Het is zeer duurzaam en je neemt het eenvoudig mee in vacuümzakken. Het werd voor het eerst gemaakt door het Cree volk en is een bron van veel eiwitten en, nog belangrijker, vet.

Klinkt goed. Je reizen hebben je over de hele Noordpool gebracht. Heb je een favoriete herinnering aan je expedities?

De zuidelijke arctische regio in het noordoosten van Finnmark is een heel bijzondere plek. De walvissen zwemmen onderaan de fjord, de rendieren en adelaars bevinden zich boven de fjell. Het is heel bijzonder om in de ongerepte natuur te zijn, omringd door de inheemse Sami bevolking, het noorderlicht en de community van sleerijders.

De beste herinnering is gewoon een gevoel: het gevoel wanneer we maandenlang bezig zijn geweest met het plannen van een expeditie en dan eindelijk aan het veiligheidstouw trekken en het basiskamp verlaten om op verkenning te gaan. Dat moment is misschien wel het mooiste moment in mijn leven. Het moment waarop je weet dat je de juiste beslissing hebt genomen om een droom, een expeditie of een race waar te maken. Een moment van totale vrijheid waarop alles kan gebeuren.

Tot slot, wat is je favoriete warme drank als je op de Noordpool bent?

Natuurlijk is een goede kop koffie altijd lekker, maar ik neem 's avonds ook een glögg waar ik buiten van geniet terwijl ik naar de honden en het noorderlicht kijk.

Meer informatie over de avonturen van Willem en Steffi vind je hier.